________________
રાજવી કેરભાટ પલવાર તો સ્તબ્ધ બની ગયો. એકાએક તીર ક્યાંથી આવ્યું અને પોતાના માનીતા પક્ષીના પ્રાણ કેવી રીતે હરી ગયું, એની સમજ પડી નહીં.
રાજવીને થંભેલા જોઈને આખી સવારી અટકી ગઈ. થોડી વારમાં સ્વસ્થ થતાં કેરભાટે ગરુડરાજનો શિકાર કરનારની તપાસ કરવાનો હુકમ કર્યો. એવામાં બાજુમાં રહેલો રાજ્યનો દીવાન બોલ્યો,
રાજવી, તીરના ફેંકનારને શોધવા જવાનો ન હોય. ઘણી વાર લીધેલું નિશાન જ નિશાનબાજની ઓળખ આપી જાય છે.”
કેરભાટે પૂછ્યું, ‘એટલે તમે શું કહો છો ?'
દીવાને જવાબ વાળ્યો, ‘મહારાજ , ઊડતા પંખીને આટલી સચોટ રીતે વીંધનાર સલભાણમાં એક જ વ્યક્તિ છે.”
એ વળી કોણ ?'
મહારાજ, યાદ છે ? ભદ્રામ વંશના સરદાર માંજુ ભદ્રામ પોતાની ટોળી સાથે આવીને આપના રાજ્યમાં રહ્યા. આપે એમને મિત્ર ગણીને સલભાણમાં આશ્રય આપ્યો. એ માંજુ ભદ્રામની સાળી કોરૂ કુમારી અચૂક તીરંદાજ છે. એના સિવાય ઊડતા પંખીને પાડે તેવું બીજું કોઈ આ રાજ્યમાં વસતું નથી.”
સવારી પૂરી થઈ. કેરભાટ તો સીધો માંજુ ભદ્રામને ત્યાં જઈ પહોંચ્યો. માંજુએ રાજવીને પોતાને બારણે આવેલા જોઈ ખૂબ આગતાસ્વાગતા કરી. માંજુ તો ધન્ય-ધન્ય થઈ ગયો.
ઘણી વાતો ચાલી, એવામાં ધનુષ્યબાણ સાથે કોરૂ ઘરમાં પાછી આવી.
કેરભાટને પોતાની ઇચ્છા સફળ થતી લાગી. એણે કોરૂને જોઈ. એના રૂપનો કોઈ પાર ન હતો. આવું શૌર્ય અને આવા રૂપનો તો ભાગ્યે જ સંયોગ થાય.
રાજવી કેરભાટે માંજુને કહ્યું, ‘માંજુ, આજ તારે આંગણે એક
તીરંદાજ &
