________________
દોસ્તીના દાવે
ઓગણસાઠ વર્ષનો યુવાન લાખો ચારેકોર ઘૂમી રહ્યો હતો. એની વીરહાકના પડછંદા આકાશે ગાજતા હતા, ‘આજ દોસ્તીનું દિલ બતાવવું છે, મિત્રતાનાં મૂલ કરવાં છે, વિશ્વાસઘાતનાં ફળ ચખાડવાં છે, સહુ કચ્છી વીરો, સાબદા થાઓ.”
કેરાનો કિલ્લો ધમધમી ઊઠ્યો હતો. શસ્ત્રોના ખડખડાટ ચારે તરફ પડઘા પાડતા હતા. જ્યોતિષીઓ આ યુદ્ધના પરિણામને બહુ વેધકતાથી જોઈ રહ્યા હતા.
કચ્છી નારી કુમકુમ તૈયાર કરી રહી હતી. કચ્છી ઘોડીઓ રણે ચડવા થનગનાટ કરતી હતી.
કચ્છી જુવાન યુદ્ધને ઉત્સવ માનતો. યુદ્ધમાં જવા સમો એને કોઈ આનંદ નહોતો. ધારદાર ભાલાથી કે ચમકતી તલવારોથી દુશ્મનનાં માથાં વધેરવા જેવી મજાની બીજી કોઈ રમત એમને મન નહોતી. યુદ્ધમાં ખપી જવા કરતાં સારું કોઈ મોત એમણે જાણ્યું નહોતું.
એમાંય આ તો લાખા ફૂલાણીનો બોલ. લોકો એના નામે ઓળઘોળ થઈ જાય. કચ્છનું એકેએક કાંગરું લાખાની દિલાવરીની વાત કરે. એકેએક કિલ્લો એની વીરતાની ગાથા સંભળાવે. નાનામાં નાનું શિવાલય એના ઉદાર દિલની કથા કહે.
લાખાની ખ્યાતિ તો એટલી કે કોઈ કિલ્લો કે મંદિરના કશા લેખ ન મળે તો એ લાખાએ બંધાવેલાં કહેવાય.
દોસ્તીના દાવે
