________________
એણે પુરોહિત સોમશર્માને બીજી એક કેસર કેરી લઈ આવવા કહ્યું. પુરોહિત કહે, “અરે ! હવે રાજા પાસે માંગી શકાય નહીં. વળી રાત પડવા આવી છે. આવે સમયે આપણાં છોકરાંને એક કેસર કેરી ખવડાવી હોય તે માટે રાજા ભીમદેવને ન ઉઠાડાય. વળી રાજપુરોહિતથી આમ તે કંઈ માગવા જવાય ?'
રેણુવતી બોલી, ‘તમે તો છો મોટા રાજપુરોહિત, શું રાજના પુરોહિતને એક કેરી લાવવાનો પણ હક્ક નહીં ?”
ના, જરૂ૨ નહીં. રાજાનું ફરમાન છે કે એમની રજા સિવાય એક પણ કેસર કેરી કોઈને આપવી નહીં.’ પુરોહિતે જવાબ વાળ્યો.
રેણુવતી તો રીસે ભરાઈ. એ કહે કે ગમે તે થાય, પણ આ સમરને માટે કેરી લાવી આપો. એ તો આ ખાઈને ખૂબ ખુશ થશે. છોકરો ખુશી તો આપણે ખુશી !
પુરોહિતે કહ્યું, ‘તારી વાત સાચી. ધારો કે છાનીમાની કેસર કેરી લઈ આવું. પણ આ છોકરો કદાચ કોઈને કહી દે તો? ભોળા બાળકના પેટમાં કોઈ વાત ખાનગી ન રહે ! પછી મારી બૂરી વલે થાય.”
રેણુવતીએ તો હઠ લીધી. ‘ગમે તે થાય, પણ સમર માટે અબી ને અબી કેરી લઈ આવો.”
પુરોહિત મૂંઝાયા. આ સ્ત્રીહઠ આગળ કરવું શું? એવામાં એમને ડમરો યાદ આવ્યો. નસીબજોગે ડમરો પાટણમાં હતો.
રાત વધતી જતી હતી. પુરોહિત દોડ્યા ડમરાના ઘર ભણી. મધરાતે બારણું ખખડાવ્યું. ડમરાએ બારણું ખોલ્યું ને આવે સમયે રાજપુરોહિતને જોઈ આશ્ચર્ય થયું.
પુરોહિતે બધી વાત કરી. એણે કહ્યું કે છાનીમાની કેસર કેરી લાવીને બાળકને ખવડાવીએ. પણ એ કોઈને કહી દે તો ? વળી,
મહારાજ ભીમદેવના મિત્ર ભાભને ખબર પડી તો એ મને હેરાન 4 કરવામાં બાકી નહીં રાખે. બીજી બાજું સ્ત્રીહઠ છે.
= ડાહ્યો ડમરો
