________________
દોડો હું તો તણાઈ ગઈ ! બધાં ક્યાં મરી ગયાં ? દોડો !'
તરત ડમરો બહાર નીકળીને બૂમો પાડવા લાગ્યો, “દોડો ! મારાં શેઠાણી તણાઈ ગયાં ! દોડો ! જલદી દોડો.’
નજીકમાં રહેતાં પશાકાકા, માનો રબારી અને અમથી ડોશી દોડી આવ્યાં. નાનાં ભૂલકાંઓથી માંડીને બુઢાઓ પણ દોડી આવ્યાં.
સૌને અચરજ થાય કે આ શિયાળામાં વળી પૂર કેવું ? અને નદી તો દસ ગાઉ દૂર છે એમાં શેઠાણી તણાય કેવી રીતે ?
નાથો શેઠ હાંફળા-ફાંફળા થઈ દોડે. બધા ભેગા થયા. નારણને પૂછયું, “એય શેઠાણી ક્યાં છે ?'
એવામાં નાથી શેઠાણી જાતે જ બહાર આવ્યાં. એમણે કહ્યું કે હું તો ઊંઘમાં મારા પર પાણી પડતાં આમ બરાડી ઊઠી હતી.
નારણ કહે, “મને એવી શી ખબર ? મને તો થયું તમે સાચે જ તણાઈ રહ્યાં હશો.’
પાડોશીઓ હસતાં-હસતાં વીખરાઈ ગયાં.
નાથા શેઠે નારણને કહ્યું, ‘હવે તને રજા આપું છું. હું તારાથી થાક્યો, આમ તો મહિનાના વીસ રૂપિયા નક્કી કર્યા હતા. પણ દસ દિવસમાં જ તારાથી થાક્યો. જા, તને દસ દિવસના દસ રૂપિયા આપું છું. તું જા એટલે બસ !'
નારણ કહે, “શેઠ, હું જઈશ. પણ અત્યારે નહીં.' ‘તો ક્યારે જઈશ ?” શેઠે પૂછયું.
‘જુઓ શેઠ, હું છીસ વરસનો છું. હજી બીજાં પચ્ચીસ વરસ તો કાઢીશ. પછી હું ઉપર જઈશ અને ઉપર જઈશ ત્યારે અહીંથી જઈશ
છે તે ડાહ્યો ડમરો
શેઠ મનમાં બોલ્યા કે, મારો દહાડો ફર્યો હોય તો હું તને રાખું ને A ? શેઠ બોલ્યા, ‘પણ મારે તને છુટો કરવો છે !”
“શેઠ, મને દસ દિવસના દસ રૂપિયા લેખે પચીસ વર્ષના નવ
