________________
બહાર ઊભેલો ડમરો આ વાત સાંભળી ગયો.
ડમરો એ રાતે સૂતો જ નહીં. પથારીમાં પડ્યો પડ્યો રાહ જુએ કે પટેલ-પટલાણી ક્યારે સૂઈ જાય.
થોડી વારમાં પટેલ અને પટલાણીનાં નસકોરાંથી ઓરડો ગાજવા લાગ્યો. ધીરેથી ડમરો ઊઠ્યો. ઊઠીને પટલાણીને ઊંચકી બાજુના કૂવામાં નાખી આવ્યો. પાછો આવીને પટલાણીની જગ્યાએ માથે ચાદર ઓઢીને સૂઈ ગયો.
પટેલ ઊઠ્યા. જોયું તો ડમરાનો ખાટલો ખાલી, કાના પટેલ તો પટલાણી ઉપર ખુશ ખુશ થઈ ગયા. પટલાણીના ખાટલા તરફ ફરીને પટેલ આનંદથી બોલ્યા, “વાહ પટલાણી, વાહ. તમે તો કમાલ કરી દીધી. કેમ રામ સવાયાને કૂવામાં બરાબર ઝીંક્યો છે ને ?'
પટલાણીના ખાટલામાં સૂતેલા ડમરાએ પડખું ફેરવ્યું.
પટેલ બોલ્યા, ‘હાશ, એ રામ સવાયો ગયો એ સારું થયું. માળાએ ખૂબ હેરાન કર્યા. નુકસાન ઘણું કર્યું. પણ લે ત્યારે લેતો જા! અત્યારે બિચારો સ્વર્ગમાં–અરે ભૂલ્યો, સાતમા નરકમાં પડ્યો-પડ્યો ચીસો પાડતો હશે. હાશ ! મારું નાક તો રહી ગયું. ધન્ય પટલાણી, ધન્ય ! તમે ધન્ય ધર્યો અવતાર !”
એમ કહીને પટેલ જેવા સૂતેલાં પટલાણીને શાબાશીનો ધબ્બો મારવા ગયા કે ડમરો ચાદર ખસેડી ખાટલામાંથી ઊભો થઈ ગયો.
પટેલ મૂંઝવણમાં પડ્યા. અરે ! સપનામાં તો નથી ને ? આ તો પટલાણીને બદલે રામ સવાયો. માંડ-માંડ શેઠ સ્વસ્થ થયા.
ડમરો બોલ્યો, “શેઠ, વિચારો છો શું? કેમ, મને કાઢી મૂકવો છે? પણ એમ નહીં બને. કાં તો નાક આપો, કાં તો મને રાખો.”
કાના પટેલે અધીરાઈથી પૂછ્યું, “અલ્યા રામ સવાયા, પટલાણી
8 a ડાહ્યો ડમરો
T
ક્યાં ?”
શેઠ, તમે મને જ્યાં મોકલવાના હતા ત્યાં મારે બદલે એ ગયાં.'
