________________
[૧.૧] પરણતી વેળાએ
પાલખીમાં બેસી તીકળ્યા પરણવા
८
પ્રશ્નકર્તા : પરણવા શેમાં ગયેલા ?
દાદાશ્રી : તે દહાડે મોટર-બોટો, ગાડીઓ-બાડીઓ નહીં ને ! ફૂમતા ઝાલે ને મહીં છે તે કટાર લઈને બેઠો હોય ! અને પાઘડી પહેરેલી. શું વેષ હતા એ ? આમ છોકરાં ગોરા હોય ને, દેખાય સારા પાછા. અને પાછા ક્ષત્રિયપુત્ર ને !
પ્રશ્નકર્તા : દાદા, તમે પાલખીમાં ગયેલા ?
દાદાશ્રી : તો બીજા શેમાં જાય ? એ પહેલા તો ઘોડા આપે કે પાલખી. ઘોડા ઉપર ના ફાવે પંદર વર્ષની ઉંમરે.
પ્રશ્નકર્તા ઃ ઘોડો ઉલાળી પાડે ?
દાદાશ્રી : ના, ઉલાળી પાડે એવા ઘોડા ના હોય. ઘોડા તો નાના છોકરાનેય બેસવા દે એવા હોય. પણ ખૂંચે બળ્યું ! આ પાલખીમાં નિરાંતે બેઠા ફૂમતું ઝાલીને, અને કઠેડા હોય બે બાજુ.
ઘોડો પાડે નહીં, એ તો ટેવાયેલા હોય બિચારા. ત્રણ વર્ષનો બાબો હોય તોય ઘોડો એને પાડે નહીં, પ્રેક્ટિકલ થયેલા, એ લગ્નમાં ફરેલા હોય ને બિચારા.
પ્રશ્નકર્તા : એટલે જ એ ટેવાઈ ગયેલા.
દાદાશ્રી : હં... એ પાલખીમાં ફૂમતું ઝાલીને ગયા ત્યાં. પાલખીમાં ફૂમતું ઝાલીએને એટલે ઊંઘ ઊડી જાય. તે મને યાદ રહ્યું એ બધું. પાલખીનું ફૂમતું ઝાલતા'તા ને ? તેં નહીં જોયેલા, નહીં ? પાલખી જ જોયેલી નહીં ?
પ્રશ્નકર્તા : પાલખી નહીં જોયેલી, દાદા.
દાદાશ્રી : શું વાત કરો છો ? એય... અમે તો પાલખી ઝુલાવતા ઝુલાવતા... પાછા પાલખીમાં બેસી પૈણેલા.
