________________
[૨૦] રહ્યા મામાની પોળમાં જ
દાદાશ્રી : ના, હાથે સારું થાય તો પછી સૂઈ જજો તમારી રૂમમાં. હું મારી રૂમમાં તો સૂઈ ગયો.
૩૪૧
હીરાબા : એ ઘર તો હું ના મેલું, ભલે વાણિયાને ઊંચો કરું. દાદાશ્રી : એ તો ઊંચો જ છે ને ! છતાંય વાણિયો બહુ ખુશ છે એમના પર. ‘હીરાબાને જ્યાં સુધી રહેવું હોય ત્યાં સુધી રહે.’
હીરાબા : આ પાણી ખાતર તે વાણિયો બહુ બૂમાબૂમ કરે. મેં કહ્યું, ‘હું ઊભી રહું છું અહીં આગળ, ભરી લે.' ત્યારે પેલો ભરવા દે.
પ્રશ્નકર્તા : પેલા ઉપરવાળા વાણિયા છે ને, તે પાણી ભરવા માટે બીજા બધાને કાઢે. એટલે બા કહે છે, ‘હું બોલું, એટલે પછી ભરવા દે.’
દાદાશ્રી : નહીં તો કાઢે ? વાણિયા સારા માણસ છે, માણસ સારા છે. ત્યાં નીચે રહેવાનું છે એટલે ત્યાં ફાવશે એમને. નીચે છે ને ! મેડે ચઢવા-કરવાનું નથી. પછી તમારે શું વાંધો ? બીજું શું જોઈએ ?
હીરાબા : અરે, બીજું તો જોઈએ જ તો !
દાદાશ્રી : હવે તો બહુ ત્યારે કેટલાક કાઢવાના ? પંદર વર્ષ કાઢશો બીજા, વધારે કેટલા કાઢવાના ?
હીરાબા : અરે હજુ તો સોળ રહ્યા, સત્તર વર્ષ, વીસ વર્ષ.
દાદાશ્રી : સત્તર વર્ષ લખી લે અલ્યા ભઈ. તોંતેર થયા ને સાત ઉમેર.
નીરુમા : વીસ કહે છે.
દાદાશ્રી : વીસ !
હીરાબા : વીસ વર્ષ જીવવાનું છે.
દાદાશ્રી : તો વીસનો આપણે હિસાબ રાખશું. બેંકમાં એટલા રૂપિયા મૂકી દઈએ, વીસ વર્ષના રૂપિયા બેંકમાં મૂકી દે. જ્યારે જેટલા રૂપિયા જોઈએ એટલા લઈ લેવાના.
܀܀
