________________
૪
१३२
યતિલક્ષણસમુચ્ચયાદિ સૂક્ત - રત્ન - મંજૂષા
वह जो गुणरायं, दोसलवं कड्डिडं गुणड्डे वि । तस्स णियमा चरित्तं, नत्थि त्ति भणति समयन्नू ॥४४॥
જે ગુણવામાં પણ દોષ જોઈને ગુણનો રાગ કરતો નથી, તેનામાં ચારિત્ર નિયમા નથી, તેમ શાસ્ત્રજ્ઞો કહે છે.
१३३ गुणदोसाण य भणियं, मज्झत्थत्तं वि निचियमविवेए । गुणदोसो पुण लीला, मोहमहाराय आणाए ॥४५॥
ગુણ અને દોષોમાં મધ્યસ્થતા પણ અત્યંત અવિવેક હોય તો જ હોય, એમ કહ્યું છે. તો ગુણને પણ દોષ માનવો, તે તો મહામોહરાજનું સામ્રાજ્ય જ છે.
१३४ सयणप्पमुहेहिंतो जस्स, गुणडुंमि णाहिओ रागो ।
तस्स न दंसणसुद्धी, कत्तो चरणं च निव्वाणं ? ॥४६॥
એટલે જેને સ્વજનો વગેરે કરતાં ગુણવામાં વધુ રાગ નથી, તેનું સમ્યગ્દર્શન પણ શુદ્ધ નથી. ચારિત્ર કે મોક્ષ તો ક્યાંથી ? १३५ उत्तमगुणाणुराया, कालाईदोसओ अपत्ता वि ।
गुणसंपया परत्थ वि, न दुल्लहा होइ भव्वाणं ॥४७॥ કાળ વગેરે દોષોના કારણે નહીં મળેલ ગુણોરૂપ સંપત્તિ પણ, ઉત્તમ ગુણોના અનુરાગથી પરભવમાં સુલભ બને છે.
