________________
પંચવસ્તુક સૂક્ત- રત્ન- મંજૂષા
જૈન ધર્મમાં સુસ્થિર એવા પૂર્વકાલીન સાધુઓના ભાવપ્રધાન ચરિત્રો સાંભળવા અને યોગ્યતા મુજબ બીજાને કહેવા.
८४१ तित्थयरो चउनाणी,
सुरमहिओ सिज्झिअव्व य धुवंमि । अणिगूहिअबलविरिओ, तवोवहाणंमि उज्जमइ ॥५४॥
ચાર જ્ઞાનના ધણી, દેવો વડે પૂજિત, નિયમા મોક્ષગામી તીર્થકર પણ શક્તિ ગોપવ્યા વિના તપ કરે છે. ८४२ किं पुण अवसेसेहिं, दुक्खक्खयकारणा सुविहिएहिं ।
होइ न उज्जमिअव्वं, सपच्चवायंमि माणुस्से ? ॥५५॥
તો પછી બીજા સુવિહિત સાધુઓએ વિદનભરપૂર મનુષ્યપણામાં દુઃખના નાશ માટે ઉદ્યમ શા માટે ન કરવો ? १९५ जं विसयविरत्ताणं,
सुक्खं सज्झाणभाविअमईणं । तं मुणइ मुणिवरो च्चिय, अणुहवओ न उण अन्नो वि ॥५६॥
વિષયોથી વિરક્ત, શુભધ્યાનથી ભાવિત મતિવાળાને જે સુખ છે, તેને સાધુ જ અનુભવથી જાણે છે, બીજું કોઈ નહીં.
