________________
ઉપદેશમાળા સૂક્ત - રત્ન - મંજૂષા
३४ पडिवज्जिऊण दोसे, नियए सम्मं च पायपडियाए।
तो किर मिगावईए, उप्पन्नं केवलं नाणं ॥२३॥
પોતાના દોષ સ્વીકારીને, સારી રીતે ગુણીના પગમાં પડ્યા તો મૃગાવતીને કેવળજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું. ९४ मिण गोणसंगुलीहि, गणेहि वा दंतचक्कलाई से।
इच्छं ति भाणिऊणं, कज्जं तु त एव जाणंति ॥२४॥
“સાપને આંગળીથી માપ” કે “તેના દાંત ગણ” એમ ગુરુ કહે તો પણ “હા જી” કહીને તેમ કરવું. તેમ કરવા પાછળનું કારણ, ગુરુ જ જાણે છે. ९५ कारणविऊ कयाई, सेयं कायं ति वयंति आयरिया।
तं तह सहहिअव्वं, भविअव्वं कारणेण तहिं ॥२५॥
કારણને જાણનારા ગુરુ કદાચ “કાગડો સફેદ છે” એમ કહે તો પણ માની લેવું, તેમ કહેવાનું કોઈ કારણ હશે જ. ६१ जो कुणइ अप्पमाणं, गुरुवयणं न य लहेइ उवएसं ।
सो पच्छा तह सोअइ, उवकोसघरे जह तवस्सी ॥२६॥
જે ગુરુના વચનને સ્વીકારે નહીં, ઉપદેશ માને નહીં, તે ઉપકોશાના ઘરે ગયેલા સિંહગુફાવાસી મુનિની જેમ પાછળથી પસ્તાય છે.
