________________ મનની વાત એક જાણીતા સાહિત્યકારના જીવનની ઘટના એમની પાસેથી જ સાંભળી હતી, તે તમારી સાથે શેર કરું છું. એ સાહિત્યકાર પોતાના ઘરના ઓટલા પર દરરોજ સવારે ટૂથબ્રશ કરવા બેસતા હતા. એમની સાથે એમનો પાંચ વર્ષનો ભત્રીજો પણ બેસતો. બંને જણા અમથીઅમથી વાતો કરે. એમના ઘરની સામે એક ચબૂતરો હતો. એ ચબૂતરા પર રોજ કબૂતર આવે. સાહિત્યકાર પોતાના ભત્રીજાને એ કબૂતર બતાવે. ક્યારેક કબૂતર ઊડીને નીચે આવે એટલે સાહિત્યકાર કહે, ‘જો કબૂતર કેવું ઊડીને નીચે આવ્યું!” આવું વારંવાર બન્યું. એક વખત ચોમાસાના દિવસો હતા. ચબૂતરાના પગથિયા પર એક દેડકો આવ્યો હતો. સાહિત્યકારે ભત્રીજાને કહ્યું, “જો , આદેડકો કેવો સરસ છે!” એટલામાં દેડકો ઠેકડો મારીને નીચે આવ્યો. એ જોઈને ભત્રીજો રાજી થઈને બોલ્યો, “અંકલ, દેડકો કેવો ઊડીને નીચે આવ્યો !" સાહિત્યકાર કહે, “દેડકો ઊડીને નીચે આવ્યો એમ ન કહેવાય, કૂદીને નીચે આવ્યો કહેવાય...' “એવું કેમ? કબૂતર તો ઊડીને નીચે આવતું હતું!' ભત્રીજાને વિસ્મય થયું. કબૂતર અને દેડકાની ઉપરથી નીચે આવવાની એક જ ઘટના માટે સાહિત્યકારની અલગ-અલગ રજૂઆત એના ગળે ન ઊતરી. એણે પૂછ્યું, ઊડવું કોને કહેવાય? સાહિત્યકાર મૂંઝાયા. છતાં જેવો સૂઝયો એવો જવાબ આપ્યો, “જેને પાંખો હોય એ ઊડે.” ભત્રીજાએ એ વાત પોતાના દિમાગમાં રજિસ્ટર કરી લીધી. થોડા દિવસ વીત્યા. એક વખત સાહિત્યકાર લખવા બેઠા હતા, ત્યાં એમના ટેબલ પરથી કાગળ ઊડીને નીચે પડ્યો. ભત્રીજો ત્યાં હાજર જ હતો. એ બોલ્યો, “અંકલ, જુઓ તમારો કાગળ કૂદીને નીચે આવ્યો...' સાહિત્યકારે કહ્યું, ‘કાગળ કૂદ્યો ન કહેવાય, ઊડ્યો કહેવાય.’ ‘પણ તમે
