________________ અજબ પુરુષ પ૧ “શ્રીમાન સાર્થપતિ, આ વિનમ્ર દાસી આપનું સ્વાગત કરે છે. પધારે ને આ આવાસને શેભા !" ' દ્વાર પર ઊભેલી એક સુંદર દાસીએ યુવાન સાર્થવાહનું સ્વાગત કર્યું. સાર્થવાહે સહેજ ઊંચે જોઈ મસ્તક નમાવી દાસીનું સ્વાગત સ્વીકાર્યું અને પોતાના કમરબંધમાંથી કેટલીક મુદ્રાઓ કાઢી દાસીના હાથમાં મૂકી. સાથે સાથે પિતાને એક બાજુબંધ છોડીને તેને ભેટ આપ્યો. દાસી વિમાસણમાં પડી ગઈ. એની સુંદર લાંબી પલકો અને નાના કમળ ઓષ્ઠ ચંચળ થઈ ગયા. એ મુખ મલકાવતી યુવાન તરફ નીરખી રહી. પણ આ યુવાનની દૃષ્ટિ દાસીને સુંદર દેહ પર નહતી. એ તો સ્વરોની દિશા તરફ જઈ રહ્યો હતો. આ દીપકઠાર નીચેથી નાનામોટા કેટલાય માનવીઓ આવ્યા ગયા હતા. એમાંના અનેક ઉદાર હતા, અનેક શ્રીમંત હતા, અનેક રૂપસુંદર હતા, પણ પહેલી જ પળે આટલી બેપરવાઈ આટલી ઉદારતા દાસીએ બહુ ઓછામાં જોયાં હતાં. પાંગરતી તરુણાવસ્થા હતી, તો ય આ સાર્થવાહનું આખું શરીર અત્યંત સુગઠિત હતું. રક્તવણું એના દેહ પર પક્ષની આકર્ષિક આભા વિરાજતી હતી. એનું મસ્તક વિશાળ, કેશ કાળા ભમ્મર અને આંખો તે વીજળીના ઝબકારા જેવી હતી. લાંબા હાથે આજાનબાહુ લાગતા હતા. મેહરાજ્યમાં વસીને નિર્મોહી બનેલી દાસીને પણ ક્ષણ માત્રમાં આ યુવાનની યુવાની પ્રત્યે માયા જાગી. સાર્થવાહને દોરતી દરતી દાસી આવાસના એક ખંડમાં આવી પહોંચી. આ ખંડનું એક દ્વાર નૃત્યવાળા ખંડમાં પડતું હતું. આ ખંડ નૃત્ય કરનારી સ્ત્રીઓને વેશભૂષા સજવા માટે રાખવામાં આવ્યો હતો. દેવદતા પિતાની ચાર નતંકીઓ સાથે નાગનૃત્ય કરી રહી હતી. . દાસીએ અર્ધ ખુલ્લા દ્વારમાંથી સંકેત કરતાં કહ્યું. “મહાશય
