________________ રે હિ ણે ય [5] ગંગાને પાર આવેલી પલ્લીમાં ખૂબ ભડાભીડ જામી હતી. રોહિણીઆનો દાદો મૃત્યુને ખાટલે પડ્યો હતો. વયેવૃદ્ધ સાવજસમી એની પડછંદ કાયા પડી પડી હુંકાર કરી રહી હતી. ઢાલ જેવી એની છાતી, વૃદ્ધાવસ્થાથી થાકી ગયેલી તે ય ધમણની જેમ ઊછળી રહી હતી. યમરાજના ઓળા સામે પથરાતા હતા, છતાં ય એની આંખોના ખૂણું એવા જ લાલ હતા. મૂછ-દાઢીના મેટા મોટા ભિયા એના ચહેરાને અત્યારે ય કરડે બનાવી રહ્યા હતા. પલ્લીના બધા રહેનારાઓ અને આજુબાજુના ગામના જુદા જુદા શકકુળોનાં સ્ત્રી-પુરુષો એકઠાં મળ્યાં હતાં. સહુના માં ઉપર ગમગીની અવશ્ય હતી, –પણ કોઈ વહાલું જન યાત્રાએ જાય ને વિદાય આપવાની વેળા જેવી. મત સાથે તો આ બધાં મૈત્રી સાધનારાં હતાં. કેઈનું મેત એમને મન ભયંકર ઘટના નહોતી-એક સામાન્ય બીના હતી. અને એટલે જ કોઈનું માથું ઉતારી લેવું કે ઉતારી આપવું એનું એમને મન કંઈ મહત્ત્વ નહોતું,
