________________ કમની ગત 29 દિલને આશ્વાસન આપવા એકાદ જળચર પ્રાણીયે બેલતું નહોતું; જાણે બબે માનવજીવનના કરણ અંતને બધે સોપો પડી ગયો ! વીજળી અને વરસાદથી તેફાની બનેલ અંધારી રાત્રે જનના જજનનો પંથ કાપનાર માતંગ આજે કમજોરદિલ બની ગયો. એને જમીન ભારે લાગવા માંડી. આસ્માન ઉપરથી પડું પડું થતું લાગ્યું. પગને જાણે કોઈએ સીસાના રસથી ભરી દીધા. કેમે ઉપડે જ નહિ ! માતંગ મંત્ર ઉપર મંત્ર બોલવા લાગ્યો. ચારે દિશાના દેવોને મદદ માટે આવાહન આપવા લાગ્યો. થોડીવારે એના દિલને શાતા વળી. પગ હળવા થતા લાગ્યા. વાઘ પણ આજપૂરતું ભેજન જમી ઓરતની લાશને એક ખાડામાં સંતાડી ધીરેધીરે ટેકરી પાછળ અદશ્ય થઈ ગયો. માતંગના શિર પરથી આકાશનો બોજ હળવો થતો લાગ્યો. એ આગળ વધવાને બદલે ઘર તરફ વળ્યો. સોએક ડગલાં ચાલ્યો હશે ને વળી વિચાર આવ્યો, લાવને જોઉં તો ખરો પેલી સ્ત્રી કોણ હતી? સદાને માટે અજાણ્યો રહેવાને આ કોયડો ઊકેલતો તે જાઉં. વળી બીજો વિચાર આવ્યો. આજની રાત ભારે છે, ઝટ ઘરભેગે થઈ જાઉં એમાં જ સાર છે. એ આગળ વ. વળી એના દિલમાં સૂતેલું પુરુષત્વ સળવળ્યું. એણે આમ કાપુરુષ થઈને ઘેર નાસી જતા માતંગને જાણે ચૂંટી ખણી. ધિક્ તારા મંત્રને, ધિક્ તારી જાતને ! આ લાઠી અને આ વિષધર છરે તારાથી શરમાય છે ! અને એકદમ માતંગ પાછો ફર્યો. એને એટલી તે માહિતી હતી કે પેટપૂરતું જમીને વિદાય થયેલ વનરાજ આજે ફરી પાછા આવવાને નહિ ! એ તે અત્યારે પિતાની બેડમાં નિરાંતની નિદ્રા લેતો હશે. છતાં કમર પરનો રે ઢીલો કર્યો, એકાદ મંત્ર જપે ને આગળ વ. બાજુમાં મુનિરાજનું શબ એ જ શાન્તિ ધારીને પડ્યું હતું
