________________ સર્વજ્ઞ કથિત તત્ત્વને જે માનતો નથી તે પરમાં ડૂબી, સંસાર સાગરમાં ડૂબી જાય છે. જે અભોગ્ય છે તે ભોગવવાથી આત્માના આનંદ ઉપર આવરણ આવી જાય છે. જેવી રીતે ડુક્કરને ગમે તેટલું સારું આપો છતાંય એનું ચિત્ત વિષ્ટામાં જાય છે. હંસ મોતીનો ચારો જ ચરે તેમ જ્ઞાનીઓ માનસરોવર રૂપ અરિહંત પરમાત્માનું આલંબન લઈને તત્ત્વરૂપ મોતીનો ચારો જ ચરે છે. જેમ તાવ આવેને ઠંડી લાગતી હોય ત્યારે ધાબળો સારો લાગે, પણ જ્યારે તાવ જતો રહે, શરીર સ્વસ્થ થાય ત્યારે એ જ ધાબળો અકળામણ કરાવે છે, એને કાઢી નાખીએ છીએ. તે જ રીતે જીવ જ્યારે પરમાં જાય છે ત્યારે શરૂઆતમાં તેની હૂંફ ગમે છે પણ જીવ જ્યારે પાછો સ્વભાવમાં જાય છે ત્યારે તે પરની હૂંફ એને અકળાવનારી લાગે છે. એ વિચારે છે - ઓહો! આટલો બધો કર્મનો બંધ? આટલી બધી પીડા ભોગવવાની? આમ પાછો તે સ્વસ્વભાવરૂપ ઘરમાં આવી જાય છે. સાધના કરતાં હું અર્થાત્ આત્મા અને શરીર ભિન્ન છે એવો અનુભવ થયા વિના રહે નહિ. જ્યારે પરમાં સતત પીડા છે એવી સંપૂર્ણ પ્રતીતિ થશે ત્યારે તે શરીર સાથે એક ક્ષણ પણ રહેવા તૈયાર નહીં થાય. ધન્ના અણગાર છટ્ટ-અટ્ટમના પારણે પણ નિરસ આહાર શરીરને આપે છે. ચાલતા હાડકાંખડખડે છે. આંખો ઊંડી જતી રહી છે એવી સાધના કરી છે. આવું શરીર હજી ચાલે છે તો પ્રભુને વિનંતી કરે છે કે મને અનશન કરવાની રજા આપો. મધ્યાહ્ન સમયે ભર તડકામાં શીલા પર સંથારો કરી સમાધિપૂર્વક કાળધર્મ પામી અનુત્તરમાં જાય છે. મેઘકુમારને દીક્ષામાં પ્રથમ રાતે જૈન સાધુની ચરણરજ ખૂંચતી હતી. વીર પ્રભુના ઉપદેશથી સાચું સમજી આંખની જયણા માટે દવાના ઉપયોગની છૂટ બાકીના બધા અંગોને વોસિરાવી દીધા આ તેમનું મહાપરાક્રમ હતું. જ્યારે આપણને આપણો આત્મા ઓળખાશે ત્યારે તે ગટરક્લાસ શરીરમાં એક ક્ષણ પણ અંદર રહેલા સિદ્ધાત્માની આશાતના કરવા તૈયાર નહીં થાય. એવું પરાક્રમ કરવા માટે આપણે પણ તૈયાર થઈ જઈશું. જ્ઞાનસાર-૨ // 44
