________________ તારણરૂપ જ્ઞાન છે જગમાં જાણે જ્ઞાની સહુરૂપ” (વ્યતિરેક) તું વ્હાલો નહીં તાહરેજી, વ્હાલી સાસુ છે એક તો વહુને સાસુ મળીજી, મોલે મહાલયો છેક (વક્રોકિત) વ્હાલાનો કાગળ દેખીને, ટળીયા દુઃખનો વૃંદ રે પિયુને મળવા જેટલો ઉપન્યો છે આણંદ (સ્વાભાવોક્તિ) તુજ સજ્જન ગુણ સાંભરેજી, ક્ષણ ક્ષણમાં સો વાર પણ તે દિન નવિ વીસરેજી કણેરની કાંબ બે ચાર” (સ્મરણ) હું તો અવગુણની ભરી, અવગુણ ગાડાં લાખ રે (વ્યાજસ્તુતિ) મેરૂ મહીધર ઠામ તજે જો ઉદધિ મરજાદ મૂકે ચંદ્રમંડલથી પાવક પ્રગટે, તોહિ વયરસૂરિનવિ ચૂકે” (અતિશયોક્તિ) ઘુઘરારે ધમકાર ધમક ધમક વાજે. (વર્ણાનુપ્રાસ) અડસઠઆગમની પૂજામાં આગમનો મહિમા દર્શાવતી ઉપમાઓ અર્થબોધ કરવામાં સફળ નીવડે છે. કામકુંભ સમ ઉપમા સુરતરૂ સમ રાજે, મંદિર ગીરીવર ઉપમા, રવિ સંસિ સમ છાજે. કવિની હસ્તપ્રતોનો અભ્યાસ કરતાં એમ જાણવા મળે છે કે જોડણી અંગે કોઈ ચોક્કસ ધોરણ જળવાયું નથી. હ્રસ્વ-દીર્ધ અનુસ્વાર વગેરેમાં વિરોધાભાસ જોવા મળે છે. જૈન સાધુઓ સંસ્કૃત-પ્રાકૃત ભાષાના અભ્યાસી હોઈ આવી સ્થિતિનું કારણ સ્થાનિક વર્ગને જ્ઞાનમાર્ગની વિચારધારા આત્મસાત્ કરવાની ભાવના હોવાનો સંભવ છે. લહિયાએ લખતી વખતે બેદરકારી દાખવી હોય તો પણ આવી સ્થિતિ સર્જાઈ હોવાનો સંભવ છે. વિરામ ચિહ્નો કે પરિચ્છેદનો કોઈ સંબંધ નથી. સંસ્કૃત પધ્ધતિ પ્રમાણે દંડનો " નો ઉપયોગ મોટા પ્રમાણમાં છે. ત્યારે 323
