________________
१८४
श्री सोल सतीओनी सज्झायो.
सोनागणी सोइ ॥१॥ सूधुं रे समकित शील सदा धरो रे । जेहथी संपद थाय ॥ पातक रि पुलाय । सघले सुजस गवाय ॥२॥ सू० (ए आंकणी०) बापे रे पुत्री जाणी गुर्विणी रे। मोकलीया परधान ॥ ते साथे रे नाश् मोकले बहिरखा रे । बहिनी लीये बहु मान ॥ ३ ॥ सू० सतीयेरे बांहे बांध्या बहिरखा रे । सखी प्रीते कहे सोश ॥ बहिरखा रे प्रेषणहारो दषस्युं रे । सो वला कही हो ॥४॥ सू० एहवं र वचन सुण्यं संखराजीये रे । मनमें थयो संदेह ॥ ते कुणरे एह जेहने मनमे धरे रे । परनर राती एह ॥५॥ सू० तेणे रायरे वनमे मेव्हावी सती रे । बेदाव्या बे हाथ ॥ तिण मुखेरे विलवे नारी एकली रे । तेमज वन मृग साथ ॥६॥ सू० प्रसव्यो रे पुत्र हवे कहे महासती रे। जेहथी लहीये लील ॥ एहवुरे जिनधर्म में आराधीयु रे। त्रिविधे पादयुं शील ॥ ७॥ सू० ॥ तो मुझ रे रूमा बेकर आवज्यो रे । समरे श्रीजगनाथ ॥ ततक्षणरे कनक चूमि मंमित जला रे। प्रगट हुआ
