________________
૧૩૦ માટે કરવામાં આવતી હિસાબી શિપૃથ્વીનો, જેલની કે અનિની કે ગમે તેની હાય તો પણ એ હિસા સંસાર વધારનારી છે અને જન્મ, મરણના ફેરા: લંબાવનારી છે. કદાચ તેઓ એમ એની આશ્વાસન લેતા હોય કે દેવ, ગુરુ અદિને માટે કરવામાં આવેલી હિંસાથી તેમને કર્મબંધ નહિ થાય તો એ વાતમાં અને એ આશ્વાસનમાં કાંઇ માલ નથી. અત્યારના જેનેની મૂઢ દશાબતો જુઓ! અગ્નિને એક તણખો જોઈ તેઓ ધ્રુજી જાય છે પરંતુ તીર્થંકરની મૂતિઓ આગળ પ્રગટાવવામાં આવતી રોશની કે અગણિત દીપમાળ જોઈ તેઓ હર્ષ થી ગાંડ તૂર બની નાચી ઉઠે છે ! એ દીપમાળમાં થતે ત્રસ જીવોને બેશુમારે હાર તેમના રૂંવાડાને પણ ઉભો કરી શકતા નથી. આ વનવાઈની વાત!લક સમૂહ તે બિચારા અજ્ઞાન તિમિરમાં સબડતે હેય છે. એને એવી સૂક્ષ્મ બાબતોની કચે જાણ પણ ન હોય એમ ઘડીભર માની રહ્યો. પરંતુ જેને સેવ વર્ગ આ સત્ય શું નથી જાણતા કે તીર્થકરની પ્રતિમાને રેશનીની, ફળ-ફૂલની કે પાણીની કંઈ જરૂર નથી ? આ નિષ્કારણ અધર્મ કરવા માટે જેનોને પ્રેરવા, ઉત્તેજવા એ શું આ સેવ્ય” વર્ગ માટે સરાહનીય છે? વળી ખૂબી તે એ છે કે એ જેને પિતાને સમ્યગ્નની માનતા હોય છે તે કહેવાનું એટલું જ કે આ તે સમ્યજ્ઞાન કે મિથ્યાજ્ઞાન ? જૈન આગમે તે બેધડક કહે છે કે આ ભવમાં તેઓ ભલે ગમે તેવી ધાંધલ મચાવે પરંતુ આગામી ભવમાં તેઓ વીતરાગ ધર્મને પામવાના નથી એ વાત નિર્વિવાદ છે. જૈન સાધુઓ, પછી ભલે તે મૂર્તિપૂજક, દિગંબર કે સ્થાનકવાસી મંડળના હોય, આ દીપમાળ માટે ઉત્સાહ ધરાવનારા હોય તો તેઓએ ખસુસ યાદ રાખવું ઘટે કે તેઓ પિતાનું અહિત જ કરી રહ્યા છે. પાટ ઉપર બેસી શ્રાવકોને ગમે તેમ અંડ–બંડ સમજાવે, યુકિત-પ્રયુકિતથી
૧. “આચારાંગ..
