________________
આપણે વ્યાખ્યાનમાં સ્ટેટસ માનીએ, પણ પાણી લાવવું, કાજો કાઢવો વગેરે સ્ટેટસથી બહારના કાર્યો માનીએ છીએ.
પૂ. પં. ભદ્રંકર વિ. મ. ને ઘણીવાર પૂછતો : આપના પછી અમારું શું ? અમને કોણ માર્ગદર્શન આપશે ? સદ્ગુરુને કઈ રીતે ઓળખવા ? તેઓ કહેતાઃ “જે પોતાના સદ્ગુરુ અને ભગવાનને યાદ કરતાં ગદ્ગદ્ બની જાય તે સદ્ગુરુ છે, એમ માનજો. જ્ઞાન ન જોશો..’’
માત્ર અષ્ટપ્રવચન-માતાનું જ્ઞાન ચાલશે, પણ તે પ્રભુમાં ખોવાઈ ગયેલો હોવો જોઈએ. એ વ્યક્તિ બધું જ આપી શકે. માત્ર ગ્રહણ કરનારે ખાલી થવાની જરૂર છે.
પ્રકામ-તીવ્ર, નિકામ-વારંવારની નાની-નાની ઈચ્છાઓમાંથી મુક્ત થવાનું છે. એ વિના ગુરુ-સમર્પણ નહિ આવે. ઈચ્છા થઈ ત્યાં સમર્પણ ગયું. ઈચ્છા છે ત્યાં ભાવનિદ્રા છે, ઈચ્છાથી તમે દોડો તો પણ ઊંઘતા જ છો. મુનિ સદા જાગતા હોય. ઈચ્છાના કારણે ગુરુની શક્તિની ધારા અટકી જાય.
પેટ્રોલથી મોટર દોડે, તેમ પ્રભુ-શક્તિથી આપણે ધર્મક્રિયા કરી રહ્યા છીએ એમ માનીએ તો જ સાચો ધર્મ બને.
-
આપણો ધર્મ સંસાર-હેતુ ! પ્રભુનો ધર્મ મોક્ષ હેતુ !!
આપણે આપણો ધર્મ માની બેઠા.
'शिष्यस्य सर्वं गुर्वायत्तम् ।
ગુરોઃ સર્વ પરમાયત્તમ્'
પરમ [પ્રભુ]ને આધીન ન હોય તે ગુરુ જ નથી. પ્રભુ ગુરુ વિના સીધા ન જ મળી શકે, એમ પંચસૂત્રમાં સ્પષ્ટ કહ્યું છે. ઈચ્છાઓથી નિરાવરણ બને તે જ ગુરુના
અનુગ્રહના પાત્ર બની શકે. મારે કશું કરવું નથી. ગુરુ કહે તે જ કરવું છે. મેં કર્યું માટે તો સંસારમાં ભમ્યો.
-
પકડે છે પોલીસ, પણ ખરેખર સરકાર પકડે છે. કરીએ છીએ ધર્મ આપણે, પણ કરાવે છે પ્રભુ. ગુરુ પ્રભુના માધ્યમ છે.
કહે, કલાપૂર્ણસૂરિ-૩ *
૩૧
