________________
અઘરૂં છે. કારણકે અહીં સંપૂર્ણ-સમર્પણભાવ હોવો જોઈએ, જે ખૂબ જ કઠણ છે.
ભગવાન પ્રત્યે સમર્પણ-ભાવ કેળવવો એટલે એમના રથમાં બેસી જવું. ભગવાન આપણા જીવન-રથના સારથિ બનશે. ભગવાનને કહી દો :
" यावन्नाप्नोमि पदवीं, परां त्वदनुभावजाम् ।
તાવાય શખ્યત્વે, મા મુખ્ય શરણં ખ્રિસ્તે ।।’’
હે ભગવન્ ! તમારા પ્રભાવથી ઉત્પન્ન થયેલું પરમપદ જ્યાં સુધી હું ન પામું ત્યાં સુધી શરણે રહેલા મારા વિષે શરણ્યપણું છોડતા નહિ.
કલિકાલ સર્વજ્ઞ આચાર્યશ્રીની આવી પ્રાર્થના આપણા હૃદયની પ્રાર્થના શા માટે ન બને ?
ભગવાનની એક જ શરત છે ઃ તમે બરાબર બેસી રહેજો. રથમાંથી ઊતરી નહિ જતા. ઊતરી જશો તો હું શું કરી શકું ? તમે રથને વળગી રહેશો તો પહોંચી જશો. રથ છોડી દેશો તો સંસારમાં ચગદાઈ જશો.
“પ્રભુ-પદ વળગ્યા, તે રહ્યા, તાજા;
અળગા અંગ ન સાજા રે’’
પ્રભુ ! આપ હો છો ત્યારે મારા મન-ગૃહની શોભા વધે છે. આપ જાવ છો ત્યારે મનનું ઘર વેરાન બને છે. પ્રભુ ! હવે આપ કાયમ અહીં જ રહેજો. આપના આગમને મારું ઘર શોભાથી ઝળહળી ઊઠશે. મારું મન વૈકુંઠ બની જશે.
ભગવાનને મહેમાન રૂપે રાખો ત્યાં સુધી હજુ ખસેડી શકાય, પણ પ્રતિષ્ઠા થયા પછી ?
ભગવાનને હૃદયમાં મહેમાન રૂપે જ નહિ પધરાવતા, પ્રતિષ્ઠા જ કરી દેજો.
બાહ્ય મંદિરમાં ભગવાનના પ્રવેશ-પ્રતિષ્ઠા ઈત્યાદિ મનમંદિરમાં ભગવાનના પ્રવેશ-પ્રતિષ્ઠાદિ કરવાના છે, એના સૂચક છે.
૮૬
* કહે, કલાપૂર્ણસૂરિ-૩
