Prachin Bharat Varsh Part 04

SR No.: 032486
Original Sutra Author: N/A
Author: Tribhuvandas Laherchand Shah
Publisher: Shashikant and Co
Publication Year: 1938
Total Pages: 496
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 17 MB

Page 334

તૃતીય પરિચ્છેદ ].
અનુવાદની સમજૂતિ
૨
હવે ચોથો તથા પાંચમો મુદ્દો વિચારીએ. રાજા માની શકાય છે કે, તે ગમે તે ભાગમાં હશે તે પણ ગંગા ખારવેલ (૪) તનસૂલીય વાટે તે નહેરને પોતાની (૫) નદીમાંથીજ તે નહેરમાં પાણી વાળવામાં આવ્યું હોવું રાજધાનીની અંદર લઈ ગયો. આમાં હકીકત એમ છે કે, જોઈએ અને જયાં મગધ રાજ્યની હદ અટકી જતી હશે નંદરાજના સમયે મગધમાં દુષ્કાળ હતા; કયા ભાગમાં ત્યાંસુધીજ તે નહેર ખોદાઈ હોવી જોઈએ. તે નહેર હવે હતા તેવો ઉલ્લેખ કયાંય જણાયો નથી, પરંતુ એમ જરૂર જ્યારે રાજા ખારવેલે લંબાવીને, એટલે જ્યાં આગળ
પીવાના પાણીની છૂટ રહે છે; જ્યારે સુકા દુકાળમાં વર્ષાને બાદ, સાડા ત્રણ વર્ષે એટલે ઈ. સ. પૂ. ૫૨૩ ૫છી, સમય અભાવ હોઈને મૂળથીજ ઘાસ અને અનાજ પાકતું ન બદલાતો ચાલ્યો હત; ઉપરા ઉપરી દુષ્કાળ પણ પડવા લાગ્યા હોવાથી તે બનેની તંગી તે પડે છે જ. અને સાથે સાથે હતા. પ્રથમના સો વર્ષમાં કેટલાયે પડયા હશે તેની નોંધ પાણીની ખેંચ પણ પડે છે. ત્યારે પાણી વિના તે, ન અત્યારે શોધી જડતી નથી. પરંતુ હાથીગુફાના લેખ ઉપરથી પશુ-પંખી જીવી શકે; કે ન મનુષ્ય જીવી શકે કે ન સ્પષ્ટ થાય છે કે, તે સમયમાં બે તે નેધ ઉ૫ર ચડી ચૂક્યા વનસ્પતિ ઉછરી શકે પરિણામે સર્વ પ્રકારને સંહાર વળી હતા જ. તે બાદ ચંદ્રગુપ્ત સમ્રાટના સમયે પણ બે વાર પડયા જાય છે. એટલે ભીના કરતાં સૂકો દુષ્કાળ વધારે તીવ્ર અને હતા. પ્રથમને દુષ્કાળ કાતિલ પરિણામી હોવાથી તેને કરૂણ તથા ઘેર પરિણામ નીપજાવનાર નીવડે છે. બારવણ કહેવાય છે. (આ માટે જુઓ સમ્રાટ ચંદ્રગુપ્તનું
જયારે સૂકે દુષ્કાળ પડે છે ત્યારે પાણીને અભાવ વર્ણન. ત્યાં પૃ. ૧૭૯ ઉપર અંજનગુટિકાવડે અદશ્યપણે થતાં વનસ્પતિ કમાઈને મરી જાય છે, જેથી ખેતરો ઉજડ બેસીને શ્રમણએ ભેજન કર્યાને જે પ્રસંગ વર્ણવ્યો છે વેરાન જેવાં થઈ જાય છે, ઝાડીઓ હોય છે તેનાં ઝાડ પાન તે આ સમયને જાણુ) પણ સમજાય છે કે તેટલો લાંબે મરી જવાથી નરાં હું ઠાં-રૂખ ઉભાં હોય તેવું વન દેખાવા સમયે તે ચાલ્યા નહીં હોય; જ્યારે બીજો તો તેનાથી લાગે છે. વળી જે જંગલમાં પ્રથમ સૂર્યનું કિરણ સરખું પણ વિશેષ ભયંકર અને દીર્ધ સમયી નીવડયો હતો અને પણું પ્રવેશ થઈ શકતું નહોતું ત્યાં વિના અડચણે તે બાર વર્ષો હતા જ. આ સમયે શ્રીમહાવીરની ગાદીએ પશુઓ દેહાદેડ કરી શકે છે. જ્યાં એક વર્ષને દુષ્કાળ (મ. સ. ૧૭૦ = ઈ. સ. પૂ. ૩૫૭) સ્થૂળીભદ્રજી નામના હોય ત્યાં પણ આવી સ્થિતિ થઈ જાય છે. ત્યારે એક વર્ષ આચાર્ય હતા. તેમના પછી થોડાંક વર્ષે એટલે લગભગ મ. કરતાં વિશેષ મુદત માટે જયાં દુષ્કાળ પડ હોય ત્યાં સં. ૨૨૩ = ઈ. સ. પૂ. ૩૦૪ પાછા દુકાળ પડયા હતા. આ તે એર વિશેષ ગંભીર સ્થિતિ ઉભી થાય તે દેખીતું જ છે. બધા દુઃખકર હોવાથી તેમની નોંધ જળવાઈ રહી છે. તેમજ દુષ્કાળનું ક્ષેત્ર છે સ્થાનિક-કી મર્યાદામાં-ખંભિત સિવાય નાના અને મીત પરિણામી તે અનેક બીનનેધાયા થવાને બદલે વિશેષ વિસ્તારમાં પ્રસરી જતું હોય તો તે પડી રહ્યા છે તેની વાત તે જૂદીજ ગણવી. પ્રમાણમાં તેની પીડા વધારે ભોગવાય છે. આ બાબતમાં સ્ટડીઝ કહેવાનું તાત્પર્ય એ છે કે શ્રી મહાવીરના નિર્વાણ પછી એક જૈનીઝમ ઈન સાઉથ ઈન્ડિયાના લેખકે પૃ. ૨૧ માં પ્રથમના પાંચ વર્ષમાં એક બીજાથી ઉતરે નહીં–બકે જણાવ્યું છે કે, sometimes the famine extended
ચઢી જાય તેવા અનેક દુકાળો હિંદની ભૂમિ ઉપર ભિન્ન over the whole kingdom, but more often than ભિન્ન સ્થળે પડયા છે. પરિણામે શ્રી મહાવીરના સમયે જે not, it was confined to small tracts = કેટલીક જગલે, ઉધાને, ઉપવને, બાગ બગીચાઓ, ઈત્યાદિ હતા વખત દુષ્કાળ આખા રાજ્યમાં ફરી વળતો હતે; પરંતુ તેમાંને મેટે ભાગ વિનાશ પામી ગયો હતે; જેથી તે સમયે અપવાદ કરતાં સામાન્યપણે તે નાના નાના દેશમાં જ તે માણસની જે આબાદી માત્ર શહેરમાં જ જમા થઈ રહી ગાંધાઈ રહેતો હતો. આમ છતાં યે જે દુષ્કાળને વિસ્તાર હતી, તે એ.વાં થઈ પડેલાં નવાં ઉજડ જંગલવાળા ભાગમાં વધી જાય અને તેમાં ) વળી જે ઉપરા ઉપરી દુકાળ વસવાટ કરવા લાગી હતી. એટલે શહેરની ગીરદી એાછી આવી પડે તે, સર્વત્ર ઝાડ કે જંગલનું નામ નિશાન પણ થઈ, તેમ ઝાડ જંગલે પણું એાછાં થયાં. પરિણામે વર્ષ ન રહેતાં, સફાચટ વેરાન જ થઈ જાય છે. અને મનુષ્યની પણ કમી થવા લાગી અને દુષ્કાળની સંખ્યા અને સંકટ, સંખ્યાને પણ તેટલાજ પ્રમાણમાં કચ્ચરઘાણ વળી જાય છે. ઉત્તરોત્તર વધતાં ચાલ્યાં. આ પ્રમાણે આ ઝેરીચો vicious આ બધું સમજી શકાય તેવું છે.
circle ગતિમાન થયું. શ્રી મહાવીરનું નિર્વાણ ઇ. સ. પૂ. પર૭ માં થયે આ બધું નૈસર્ગિક રીતે બન્યા કરતું હતું. તેથી જ