________________
“સમરો દિવસ ને રાત
શા. ભવાનજીભાઈ મુરજી ભોજાણી
ખાર, મુંબઈ.
સંવત ૧૯૮૭ લગભગની આ વાત છે. મારી હતા ત્યાં ઊભા રહી અને કોઈ મળે. તો મદદની ઉમર ૧૭-૧૮ વરસની હતી. ત્યારે હું લાલબાગમાં રાહ જોવા લાગ્યા. પણ લગભગ બે વાગ્યાના હતો. ત્યારે પોખરાજ નામે એક રાજસ્થાની ભાઈ ટાઈમે કોઈ જ નજરે ચડ્યું નહિ. ઘણાં ફાંફાં માર્યા. શરાફનો ધંધો કરતા અને ત્યારે પઠાણી લોકોમાં વળી પત્નીની પણ ચિંતા હતી. પણ છેલ્લે નવકાર ગુંડાગીરી ઘણી. એ લોકો ચોરી લૂંટફાટ કરવામાં મંત્ર ગણવા સિવાય બીજો કોઈ રસ્તો સૂયા નહિ. પાવરધા હતા. એક રાતે પોખરાજભાઈની દુકાનમાં અને જ્યાં ઊભા હતા ત્યાં એક લોખંડનો છ ફૂટનો ચોરી કરવાની આશાએ તેઓ આવ્યા. પણ ભૂલમાં કાચની બારીવાળો થાંભલો ધ્યાનમાં આવ્યો. કાચ બાજુમાં ચક્કી હતી. ત્યાં ચક્કી તોડી અંદર ઘૂસ્યા ફોડીને હેન્ડલને ફેરવવાથી ફાયર બ્રીગેડવાળા અને પછી પોખરાજભાઈની દુકાનની ભીંત ફોડવાનું આવી પહોંચ્યા. તેને દુકાન પાસે લઈ જતાં તેઓએ શરૂ કર્યું, જેના અવાજથી પોખરાજભાઈ જાગી પઠાણોને પકડી લીધા. અમે ચાર છ જણા દુકાનથી ગયા. તેમનું રહેવાનું દુકાનમાં જ હતું. તેમણે થોડે દૂર આગળની ફૂટપાથ ઉપર સૂતા હતા અને પોતાની પત્નીને ઉઠાડી અને જ્યાંથી અવાજ બંબાના અવાજથી જાગી ગયા. આ દાખલો અમારી આવતો હતો તે ભીંત પાસે પોતાની લોખંડની પેટી નજર સામે બનેલો છે. ત્યારે પોખરાજભાઈના ગોઠવીને પોતે પાછળના દરવાજેથી બહાર નીકળી મુખમાં એક જ ઉદ્ગાર હતો કે- “ખરેખર નવકાર ગયા અને દોડતાં દોડતાં જ્યાં ચાર રસ્તા મળતા મહામંત્રે જ મને બચાવ્યો છે.'
