________________
୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬୧୬
ચેતનને સુમતિનો આ ઠપકો જીવનમાં માર્ગદર્શક બની રહે છે. તો બીજી જગ્યાએ કવિ આશાવરી રાગમાં ગાઈ ઊઠે છે –
બીજી બાજુ બાજી ભૂલ્યો બાજી, ભોગવિધાન ધાન ગાજી આતમ જ્યોત ન તાજી | ભૂલ્યો, કાળ અનાદિ ચેતન રઝળે; એકે વાત ન સાજી,
મયણા ભઈણી ન રહે છાની, મળિયા માત પિતાજી| ભૂલ્યો, કવિએ કાફી રાગમાં ઢાલ રચી છે તે જોઈએ
જિનરાજ કુ સદા મોરી વંદના, વંદના વંદના રે વંદના રે. જિનરાજ તો બંગાળી કેરબો રાગમાં કવિ બોલે છે
જિગંદા પ્યારા મુણાંદા પ્યારા દેખો રી જિગંદા ભગવાન દેખો. ચશ્મ પડિકો મૂન વિખરિયાં, ચરમ તીરથ સુલતાના છે.
દર્શન દેખત મગન ભય હૈ, માગત ક્ષાયિક દાન || દે કાફીરાગ ફરી ઉપયોગમાં લઈ, કવિ ફરી બોલે છે
અખિયન મેં અવિકારા, જિર્ણોદા તોરી અખિયનમેં અવિકારા! તો ક્યાંક કવિ કહે છે, તેજે તરણીથી વડો રે હોય શિખાનો દીવડો રે!
ઝળકે કેવળ જ્યોત એક સ્થળે જીવણશેઠની સુપાત્રદાનની ભાવના અદ્ભુત વર્ણવી છે અને તેમના મનોરાજ્યનો પરિચય આપતા તેઓ લખે છે –
તે જિનવર સનમુખ જાવું, મુજ મંદિરીએ પધરાયું; પારણું ભલી ભક્ત કરાવું, જુગતે જિનપૂજા રચાવું રે... મહા પછી પ્રભુજીને બોલાવા જઈશું, કર જોડી સામા રહીશું; નમી વંદી પાવન થઈશું, વિરતિ અતિ રંગે વરશું રે... મહા. દયા, દાન ક્ષમા શીલ ધરશું, ઉપદેશ સજ્જનને કરશું; સત્ય જ્ઞાનદશા અનુસરશું, અનુકંપા લક્ષણ વરશું રે.. મહા એમ જી રણશેઠ વંદતા, પરિણામની ધારે ચઢતાં, શ્રાવકની સીમે ઠરતા, દવદુંદુભિ નાદ સુણજો રે. મહા પિસ્તાલીશ આગમની પૂજામાં જ્ઞાનાધિકાર છે. કવિએ જ્ઞાનરસિકતાને
શ્રુતજ્ઞાનનાં અજવાળા
