________________
રાજકોટમાં સંવત ૧૯૫૭ના ચૈત્રવદ પાંચમના દિવસે શ્રીમદ્ રાજચંદ્રજી આ ક્ષેત્ર અને નાશવંત દેહનો ત્યાગ કરી ઉત્તમ ગતિને પામ્યા
અલ્પ આયુષ્યમાં આત્માના અગોચર રહસ્યો છતાં કરી ચિરંતન કૃતિઓ દ્વારા આધ્યાત્મિક જગતને સમૃદ્ધ કરનાર શ્રીમદ્ રાજચંદ્ર, જ્ઞાની આત્મદશામાં રહેનાર પરમ વંદનીય દિવ્ય પુરુષ હતા. તેમણે જ રચેલી ગાથા દ્વારા તેમને ભાવપૂર્વક વંદન કરીએ.
દેહ છતાં જેની દશા વર્તે દેહાતીત તે જ્ઞાનીના ચરણમાં હો વંદન અગણિત.”
-
ગુણવંત બરવાળિયા - ‘ગુંજન’
હે પ્રભુ ! હે પ્રાણાધાર !
વીતરાગ માર્ગ, આપ વીતરાગે પરમ કરુણા કરીને મને તો આપ્યો પણ હું રાગી, એ માર્ગનો પથિક કેમ થતો નથી ? નિરંતર કરુણા વર્ષા વરસાવવા આપે અત્યંત શ્રમ વેઠ્યો છે. છતાં હું મૂઢ એ કરુણામાં ભીંજાઈને જગતથી અલિપ્ત કેમ થતો નથી ? કરેલા દોષોને યાદ કરતાં અત્યંત ખેદ થાય છે, છતાં નવા દોષો થતા જ જાય છે. આનું કારણ શું છે ? અમને તારૂં એકે એક વચન પ્રમાણ વચન છે છતાં વિષય અને કષાયોની પ્રવૃતિ કેમ ઘટતી નથી ? અભકિતનું ફળ જાણવા છતાં અભકિત કેમ ટળતી નથી ? નાથ ! તમે તો વીતરાગી સર્વ શક્તિમાન સમર્થ પ્રભુ છો. તો મારી બાંહ પકડીને મને એકવાર, બસ એકવાર આ જન્મ-મરણનાં સમુદ્રમાંથી બહાર કાઢો. હું મંદબુદ્ધિ, મંદ પુરુષાર્થી, નાદાન બાળક જેમ પુનઃ પુનઃ આપને પ્રાર્થના કરું છું. અજ્ઞાનનાં ઊંડા અંધારેથી પ્રભુ ! અમને આત્મજ્ઞાનનાં પરમ સત્યે તું લઈ જા, શીઘ્ર લઈ જા.
ૐ શાંતિઃ શાંતિઃ શાંતિ
