________________
( ૬૧ ) “મને વિશ્વાસ ઉઠી ગયો છે. સ્ત્રીઓ લુગ્રી અને મતલબી હોય છે. તેમાંય મારે તે સ્ત્રીઓ સાથે લેણું જ નથી.”
પણ મારા જેવી મળે તે? હું તમને સુખ આપીશ, સુખી કરીશ.” * “કેણ તું? શિવ ! શિવ ! શિવ ! મારા શત્રુને પણ તું ન મળજે, એવી તું તે?”
સરસ્વતી ભડકી “એય મા!તમે માણસ છે કે ફાનસ! આ શું બેલે છે?”
“છું? ભૂલી ગઈ હમણુની જ વાત, મારા ઘાટ ઘડાયે તે તે, માંડમાંડ ત્યાંથી નાસી છુટા છું, ને હવે ફરી આ બલાને વિશ્વાસ કરું.”
ભટ્ટજી ! તે ભૂલ મારી ક્ષમા કરો, એક ભૂલ તે સર્વે કઈ ક્ષમા કરે છે. ને તમે પણ?”
ભૂલી જાઉ? તે બીજી વખત મારે ઘડેલા કરાવે જ તે.”
સરસ્વતી ભટ્ટજીના પગમાં પડતી બોલી. “નહિ, નહિ, ભટ્ટજી હવે એમ નહિ થાય, અને એ બાબતે બધી ભૂલી જાઓ.”
“હવે કઈ પણ રીતે મારે પલે છેડીશ? મારે પરથવું નથી તે તારે મને પરાણે પરણવું છે કેમ?” ભરુજીએ ત્યાંથી ચાલવા માંડયું.
