________________
( ૧૧ ). તે વધે શું? સંસારનો ત્યાગ કરી ત્યાગી થવામાં તે એક કાંતે હિત છે. જ્યારે આટઆટલો ખર્ચ, વ્યવસ્થા કરવા છતાંય ભાગ્યમાં જેવું હોય તેવું જ મળી શકે છે, એક તે પૂર્વે ઘણુંય પાપ કરેલું હોય ત્યારે સ્ત્રીને અવતાર આવે, તેમાંય આત્માએ સવિશેષ માયા, કપટ, દંભ સેવ્યા હોય તે સ્ત્રીપણું મલે, જોયુંને, મલ્લીનાથ ભગવાન તિર્થંકર થયા છતાં એમને સ્ત્રી અવતાર લે પડો, પૂર્વે એમણે એટલું બધું તપ કર્યું કે જેથી એમણે તિર્થંકર નામકર્મ બાંધ્યું, પણ માયા સહિત એ તપ કરવાથી એમને સ્ત્રી વેદ બંધાયે, એવાજ કોઈ પાપના વેગે હું પણ સ્ત્રીવેદ પામી છું. ને આ ભવમાં પણું જે સંદ સારના મેહમાં લપટાઈ પતિ તેમજ કુંટુંબીજનોને માયાથી ઠગવા વડે જે કપટ કળાને અભ્યાસ કરીશ તે ખચીત આ મનુષ્ય ભવ મારે નિષ્ફળ જશે ને હું અધોગતિમાં ઉતરી જ ઈશ. માટે ભુલ્યા ત્યાંથી ફરીથી ગણવું એ નિયમને અનુસરી સાવધાન રહેવું જોઈએ ત્યારે શું હું સંસારની મોહ માયાને ત્યાગ કરી શકું તેમ છું?” ઘણું વિચારને અંતે એણે પિતાના મન સાથે પ્રશ્ન કર્યો. - “હા એ વિષ સમાન વિષયે મને છેડે એમ નથી. અરે, ભૂતકાલમાં અનંતીવાર એ વિષયે ભેગવ્યા, છુટયા, અને છેલ્યા, છતાંય તૃપ્તિ થતી નથી. દરેક ભવે નવા નવા તૈયારજ, ને કદાચ ન મલે તે પૂર્વના રૂણાનું બધે એની તરફ એટલું તો આકર્ષણ રહે છે કે આત્મા રાત દિવસ એને જ ઝંખ્યા કરે છે. એનીજ આર્સિથી રાત દિવસ પીડા પામે છે.
