________________
મહારથી
૧૫૫
મુંબઈ તે વખતે પરદેશ મનાતું. લાભ-લભે પણ સાકરચંદ શેઠને પિતાને પુત્ર પરદેશ જાય તે ગમ્યું નહિ, પરંતુ અમીચંદની હશિયારી અને હસ જોઈને અંતે તેને જવા દેવાને હા પાડી. ત્યાંથી રૂઉની ગાંસડીઓ ભરીને જતાં સંબંધી વેપારીના વહાણમાં નખુદાને ભલામણ કરીને સં. ૧૮૧૪ માં તેર વર્ષના એ બાલયુવાનને આશીર્વાદ આપી મુંબઈ જવા દીધે.
મુંબઈ તે વખતે હજી તે ત્રીશેક હજારની વસ્તીનું ઊભું થતું શહેર હતું. અમીચંદ મુંબઈ આવ્યો ત્યારે બજાર મંદીમાંથી પસાર થતો હતો એટલે વેપારીઓને નો નોકરખર્ચ વધારવાને તક નહોતી, તેથી આશા-નિરાશા વચ્ચેની અથડામણમાંથી પસાર થતાં એથે દિવસે ઝવેરી બજારમાં એક જયપુરના ઝવેરીની પેઢીએ જઈ ચડયે. ઝવેરી મારવાડી વણિક-શ્રાવક હતો. પિતાને જાતભાઈ ને વાણુમાં મીઠાશવાળો છોકરો જઈ આ હાથવાટકો પટવડી મળી જવાથી તેને રાખી લેવાનું મારવાડીને મન થયું. અમીચંદને પણ સૂવા-ખાવાનું આશ્રયસ્થાન જોઈતું હતું એટલે ત્યાં નેકરીને મેળ મળી ગયો.
અમીચંદે ખંભાતમાં નોકરી કરેલી તેથી તેને પેઢીની સંભાળ અને સફાઈ રાખવાની આવડત હતી. ઝવેરીને સંતતી નહતી. અમીચંદ કહ્યાગરો ને ઉત્સાહી હતો. ઝવેરીના ઘરના માણસને પણ આ છેકરા તરફ રાગ વધવા લાગ્યો. ઝવેરીએ પેઢી ઉપર છૂટુંછવાયું જોખમ ભૂલી જઈને તેની પરીક્ષા કરી છે. તેમાં તે પસાર થવાથી પ્રમાણિકતા માટે અમીચંદની સુંદર છાપ પડી.
ઝવેરીની પેઢી પરદેશથી હીરા, માણેક, મોતી, પિપરાજ વગેરે મગાવી વેચવાનું કામ કરતી. પારસીઓની ઘરાકીને તેને ત્યાં આગ હતે. ધીમે ધીમે અમીચંદને તેણે ઝવેરાતની જાત ઓળખતાં શીખ
