________________
૧૩૮.
સેરડી
સ્વારીને શોખ છે ને સારામાં સારાં નામી ઘોડાં વસાવવાને આપે જણાવેલું તેથી તપાસ કરતાં અહીં માંગરોળમાં જ કપુરચંદ શેઠને ઘરે એક ઘોડી રાજદરબારે શોભે તેવી છે એવી ખબર મળવાથી પુછાવી જોયું ત્યાં તે શેઠાણી તપી જઇને ન બોલવાનું બેલવા લાગ્યાં હતાં તેમ માણસે ખબર આપ્યા છે. મને તો રાજવહીવટ સંભાળતાં ઘોડા ખેલવાને કયાં નવરાશ છે? પણ આપના શેખને પૂરો પાડે તે મારી ફરજ સમજી તેને પૂછાવ્યું ને ઘોડીની મેં માગી કીમત આપવાનું પણ જણાવેલું, છતાં ઉધત જવાબ આપ્યો તે મારા રાજવીનું અપમાન માનું છું.”મુનશી શેખબાપુને તપાવવાને વાતને ચમકાવતું હતું તેટલામાં સેનાપતિ આવી પહોંચ્યા.
રાજવી સલામબુને આ વાતમાં કંઈ સમજણ ન પડી. તેને ઘોડાને એવો શેખ નહે કે રિયતને લૂંટીને રડી ખેલવાના કેડ થાય. વળી આ વાતથી માછ(રાજમાતા)ને પણ વાકેફ કર્યા નહતાં તે પહેલાં સેનાપતિને આવેલ જોઈને આ બધું શું રંધાય છે તેના વિચારમાં પડી ગયા. | મુનશીજીને તે હવે પિતાને નાક ગળે વળગ્યો હતો તેમાં શેખ સાહેબને મૌન જોઈ તેમના તરફથી સંમતિ મળી ગઈ છે તેમ માની લીધું, ને સેનાપતિ સામે જોઈ “અત્યારે આપણું સીબંધી મુછીફેજ કેટલી છે?' તેમ પુછયું.
ગઢ, જેલ, રસાલે ને ગામના ચોકીયાત મળી સે સવાસો માણસ થઈ જાય ખરું. કેમ કંઇ ફરમાન છે?”
હં. જે કપુરચંદ શેઠને ત્યાં એક ઘડું છે તે બાપુ માટે લઈ આવવાનું છે. તમે પોતે જ જજો ને જરૂર જણાય તે સબંધી રસાલો. સાથે લઈ જજે.” મુનશીએ સેનાપતિને સૂચના કરી.
