________________
૧૧૦
સરકારી
અમારી દુકાને બેઠા દેવાની છે, માટે હમણાં જ નાણું તળનારપારખનારને મોકલે. સાંજ પહેલાં જે નાણું નહી ઉપાડી જાવ તે સચવામણ બેસશે. આ ખબર તાકીદે જઈને આપજે.” - બપોર પછી કાનજી છવાની પેઢીએ કોટે મંડાય. હુંડીનાં નાણાંને જેખ શરૂ થયો. મુનીમ શેઠના સાહસ માટે વિચારમાં પડે અને શેઠ હુંડીના લખનારની હિંમતની મનમાં ને મનમાં જ રસ્તુતિ કરતા હતા. તેવામાં નીચે કઈને કાનજી છવાની દુકાન પૂછો સાંભળ્યો. તે કોણ છે તેમ જુએ તેવામાં તો દાદર ઉપર કોઈના ચઢવાને અવાજ આવ્યો એટલે શેઠે દાદર તરફ નજર કરી.
“ભાઈ, કાનજી છવાભાઇની પેઢી કયાં છે?” દાદર ચઢનારે પૂછયું.
“આ, શેઠ આવે, આ રહી, ઉપર આવે. કયાં રહેવું?”
ઓહ, આપ જ કાનજી શેઠ કે? ઠીક બાપા, હમણું જ આવું છું.”
અરે શેઠ! ઉપર તે આવે, કયે ગામ રહે છે ?”
રહેવું તે શેઠ બગસરે, તમારી દુકાન શોધો જ આવ્યો છું / તે કયાં જવાનું હતો? આ જરા ભાર છે તે લઈને આ આવ્યો.”
કાઠિયાવાડી બાંધણીને ફેટ અને બગસરાનું નામ સાંભળી શેઠ સમજી ગયા કે હુંડીને લખનાર આવી પહોંચે છે. કાનજી શેઠને જરાએ અધીરાઈ ન હતી. તેમાં આવનારની લાગણી જોઈ તેને બેવડું ભાન થયું અને આગ્રહપૂર્વક કહેવા લાગ્યા કે “અરે શેઠ! દુકાન શોધતા આવ્યા છે ત્યારે મળ્યા વિના ચાલ્યા ન જવાય. તમારું નામ શું? ઉપર આ ઉપર.”
