________________
ઉત્તમભાઈને એમ થયું કે માત્ર એમ.આર.આઈ. કરાવીએ તો ચાલે કે નહીં ? અમદાવાદના અનુભવી ડૉ. નરેન્દ્ર પટેલ પાસે ૧૯૯૨ના જુલાઈમાં એમ.આર.આઈ. કરાવ્યો એ પછી તરત જ ડૉ. નરેન્દ્ર પટેલનો ફોન આવ્યો કે આપને મારે એક સારા સમાચાર આપવાના છે. તમારી ગાંઠ ઘટતી જાય છે અને તેય કશીય દવા લીધા વિના. ઉત્તમભાઈએ પોતાના આ સુધારાની જાણ લંડનમાં ડૉ. અતુલભાઈને અને લોસ એન્જલસમાં ડૉ. લેવિનને કરી દીધી.
મહાબળેશ્વર અને અમદાવાદ રહેવાનું બન્યું હોવાથી છેલ્લા અઢી મહિનાથી ઉત્તમભાઈ મુંબઈ જઈ શક્યા નહોતા. અમદાવાદમાં જે એમ.આર.આઈ. લીધો હતો તેમાં ઘણો સુધારો જણાયો હતો. મુંબઈના ડૉ. સુનિલ પારેખ પાસે ગયા. એમની પાસે એમ.આર.આઈ. કરાવ્યો અને ડૉ. સુનિલ પારેખે સાનંદ આશ્ચર્ય સાથે મજાકમાં કહ્યું,
અરે ! કોઈ “મિરેકલ થયો લાગે છે. તમારી લિમ્ફોમાની ગાંઠો દેખાતી નથી, તમે કંઈ જાદુ કે જંતરમંતર કર્યા લાગે છે.” ઉત્તમભાઈએ કહ્યું, “ડૉક્ટરસાહેબ, હું જંતરમંતરમાં માનતો નથી.”
આ રીતે અમદાવાદના એમ.આર.આઈ.માં જે નિદાન આવ્યું હતું, તે પ્રમાણભૂત પુરવાર થયું. આ પછી સદા આનંદી અને સ્નેહાળ એવા ડૉ. અડવાણીને મળવા ગયા. ડૉ. અડવાણી પોતે વિકલાંગ (હેન્ડિકંડ) હતા, પરંતુ એમનું આઉટડોર ખૂબ ચાલતું હતું. દર્દીને હંમેશાં સાચી વાત કરતા હતા. વળી એવી રીતે વાત કરે કે જેથી દર્દીને આઘાત લાગે નહીં કે ગભરાઈ જાય નહીં. એમણે ઉત્તમભાઈને એટલી સલાહ આપી કે એમણે અછબડા (ચિકનપૉક્સ) કે હરપીઝ ન થાય તેનું ખાસ ધ્યાન રાખવું. ચામડીના ચેપી રોગો થાય નહીં, તેની પૂર્ણ તકેદારી રાખવી.
નસીબ નહીં, પણ કમનસીબ એવું કે ન માંગેલું દોડતું આવે ! ઉત્તમભાઈ અમદાવાદ આવ્યા અને પંદરેક દિવસમાં જ હરપીઝ થયો. સહેજે ન જોઈતું દોડતું આવ્યું. આમાં ભયંકર વેદના થતી હોય છે. જોકે ઉત્તમભાઈને એટલી તીવ્ર વેદના થતી નહોતી, પણ એકવીસ દિવસ પથારીમાં સૂઈ રહેવું પડ્યું. બહાર નીકળવાની પણ મનાઈ હતી. આમ ઑગસ્ટ મહિનો હરપીઝના દર્દ પાછળ પસાર થયો.
૧૯૯૨ની ૧૫મી સપ્ટેમ્બરે ઉત્તમભાઈએ વિચાર્યું કે લિક્નોડમાં જે સુધારો થતો હતો તેનું શું થયું તેની ચકાસણી કરવાનો સમય હવે પાકી ગયો હતો.
145
