________________
( ૧૭૪ )
ક્ષત્રીય નથી, એક શ્રાવક છે. એ લક્ષમાં રાખજો.” રમાદેવીએ પેાતાનું છેલ્લું તીર ફેંકી દીધું. તેના કપાળ ઉપર કરચલી પડી. મ્હાં ઉપર આવેશની રક્તિમાં ફેલાઇ.
“ મૂળ અને પદ્ધિનું અભિમાન ન કરવાની મને મારાં શાસ્ત્રો પોતેજ આજ્ઞા કરી રહ્યા છે. ગુરૂકૃપાએ જેણે સંસારનુ કંઇકે સ્વરૂપ સમજી લીધુ હાય તેને સ્વપ્નમાં પણ એવુ અભિમાન ન સંભવે. હુ રાજા નથી—એક મંત્રી છું એ વાત અમત ખરી છે. પણ એ કરતાં યે વધારે ખરી વાત તેા એ છે કે હું મંત્રીશ્વર નથી–પણ એક સામાન્ય વ્યાપારી છું—નહિ નહિં એક દસકા પહેલાં એક મજીર કરતાં પણ વધુ સારી સ્થતિ ન હતી. મેં જે વિચિત્ર અવસ્થાએ અનુસવી છે તેના જ્યારે જ્યારે હું ખ્યાલ કરૂ છું ત્યારે મારાં અભિમ!ન-અહુ - કાર એ સા આપેાઆપ ગળી જાય છે.”
આવા નિરભિમાન પુરૂષ સાથે શી રીતે લઢવું એ ખિચારી માળાથી ન સમજાયુ. લઢવાનુ તેને ખાસ કંઇ પ્રયેાજન ન હતુ. છતાં વિવાદને બ્હાને થાડી વાતચીત થાય, હૈયામાં તૃપ્તિ ઉપજે એવું દર્શન સુખ મળે એજ તેની મહત્ આકાંક્ષા હતી. ખાજી હાથથી જતી જોઇ તેણીએ દાવ પલટાવવાનું જ ઉચિત માન્યુ :~
“ તે ગમે તેમ હાં, તમે એક રાજપુત્રી સાથે વાત કરી રહ્યા છે—” રમા હજી આગળ ખેલવા જાય તે પહેલાંજ પેથડકુમારે કહ્યું:—” તેની કલ્પના કરવી એ કંઇ કઠિન વાત
