________________
(૧૫૮) ખેલવા તૈયાર થયે. સૈનિકે પણ પિતાની પદ્ધતિ પ્રમાણે સજ થયા. દેવગિરિના રાજમાર્ગ ઉપર થઈને એ સ્વારી દમામ સાથે નીકળી. એજ વખતે એક મહાલયના જરૂખામાં એક
વ્યકિત શિકારમાં ઉત્સુક થયેલા નરેશ તરફ એકી નજરે નીહાળી રહી હતી. તેના હૃદયમાંથી અજાણતાં એક ઉંડે નીશ્વાસ નીકળે. તેનાથી બેલાઈ જવાયું –
“હિંસા ? નિર્દોષ પ્રાણીઓનો સંહાર ? કોની ખાતર ? વીરતાની ખાતરી ધર્મની ખાતર ? હિંસાથી તે એ બન્ને દૈવી ગુણ શરમાય ! વાસનાના સંતોષ અર્થે અનેક પ્રાણુઓના બલિદાન એ ક્ષત્રિધર્મની હાંસિ નહીં તે બીજું શું? માનવમાં રહેલી શયતાનીયત જ આવા ચાળે ચડાવે છે.”
તેણે એકદમ પિતાનો સૈનિક વેશ પહેરી લીધે “જય જીનેશ્વર !” કહી છેડી જવારમાં તે સ્વારીની પાછળ અશ્વારેહી બની ચાલી નીકળે!
“આનો કેણુ? શા સારૂ? કયાં જતા હશે?” તે જાણવાની પણ અત્યારે કોઈને તમા ન હતી.
રાજકુમારી રમાદેવી જે પૂજાને થાળ લઈ એક ખંડમાંથી બીજા ખંડમાં જતી હતી તેની દષ્ટિ આ નવા દ્ધા તરફ ખેંચાઈ કુતૂહળતાથી તે જરા ચમકી. પૂજનથાળનાં થોડા પુષ્પ પેલા દ્ધાના મસ્તક ઉપર જઈ પડયાં શરમથી રમાદેવી જાણે ક્ષમા યાચતી હોય તેમ થંભી ગઈ !
યોદ્ધાએ ઉંચે નીહાળ્યું ! દષ્ટિ પરસ્પર મળી. પૂર્વ
