Tu Rangai Jane Rangma 04

SR No.: 032093
Original Sutra Author: N/A
Author: Purnanand Prakashan
Publisher: Purnanand Prakashan
Publication Year: 2017
Total Pages: 20
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 7 MB

Page 13

(૧૦)
[G s; Stang Ma jai 3 M E M MA MANDATA A M Sata Moti Gai Tith a sinતળnini
i
ખાતાં ખાતાં કેવલજ્ઞાની મુનિનું નામ તો નાગદત્ત મુનિ હતું. પરંતુ તેમને કુરગડુ મુનિ કહીને સહુ મજાક કરતા. કુર=ભાત, ગડુ=ગાડવો, માટલું, સુધાવેદનીય કર્મના તીવ્ર ઉદયથી તેમને ભૂખ બહુ લાગતી. પોતે તિર્યંચના ભવમાંથી આવેલા. પૂર્વના ભવમાં સર્પ હતા. કુંભરાજાની રાણીને કુખે અવતર્યા તે સમયે નાગદેવતાએ સ્વપ્ન આપેલ તેથી નાગદત્તકુમાર નામ રાખેલ.. યુવા અવસ્થામાં રાજમહેલના ગોખમાં બેઠેલા ત્યારે કોઈક મુનિને જોઈ આત્મચિંતન કરતાં વૈરાગ્ય પામ્યા. માતાપિતાની રજા લઈ દીક્ષા લીધી... નાગદત્તમુનિ બન્યા.
ભૂખ બહુ લાગતી હોવાના કારણે પર્વના દિવસોમાં પણ નાનો મોટો તપ કરી શકતા નહીં. તેથી જ્ઞાની ગુરુએ તેને કહેલ, “હે વત્સ! તું એક માત્ર ક્ષમાનું જ પરિપૂર્ણ પાલન કર, તેનાથી તું સર્વતપનું ફળ પામીશ.” મુનિને પણ ખાવાપીવાની લાલસા ન હતી. માત્ર ભૂખને સંતોષવાની હતી તેથી માલ-મિષ્ટાન છોડી સ્વાદ વગરના તુચ્છ ગણાતા માત્ર ભાત લાવી આહાર કરતા. સવાર પડે તે ઘડો ભરીને ભાત (કુર) લાવીને વાપરતા ત્યારે જ કાંઈ શાંતિ થતી હતી... તેથી લોકમાં કુરગડુ નામ પડેલું.
તે ગચ્છમાં ચાર તપસ્વી હતા. એક સાધુ મહિનાના ઉપવાસી હતા. બીજા સાધુ બે મહિનાના ઉપવાસી હતા. ત્રીજા સાધુ ત્રણ મહિનાના ઉપવાસી હતા. ચોથા સાધુ ૪ મહિનાના ઉપવાસી હતા. આ તપસ્વી સાધુ કુરગડુની રોજ નિંદા કરતા હતા. કુરગડુ મુનિ રોજ તપસ્વી સાધુઓની અનુમોદના અને ખડે પગે સેવા કરતા.
એકવાર સંવત્સરી મહાપર્વના દિવસે પોતાની તીવ્ર સુધા સંતોષવા માટે મુનિ ગોચરીમાં માત્ર ભાત વહોરીને લાવ્યા છે. ગોચરી લાવ્યા પછી સાધુની સામાચારી (પદ્ધતિ) છે કે ગુરુને બતાવી બીજા સાધુઓને ઉપવાસ હોય તો પણ વિનંતી કરવી, તે પ્રમાણે કુરગડુ મુનિ ગોચરી ગુરુ મને બતાવી પેલા તપસ્વીઓને વિનંતી કરી, “આપને કાંઈ ઇચ્છા હોય તો વાપરો, મને થોડો લાભ આપો” આ શબ્દો કાને પડતાં તપસ્વી સાધુઓ ક્રોધે ભરાયા અને કહેવા લાગ્યા કે “આવા મહાપર્વના દિવસે પણ તમે ભોજન કરો છો.... તમે તિરસ્કારપાત્ર તો છો જ પરંતુ બીજાને વાપરવાનું કહો છો તેથી તો અતિધિક્કાર પાત્ર છો”. એમ બોલી – મુનિ એ આહારના પાત્રમાં બળખા-ઘૂંક વગેરે નાખ્યું.
કુરગડુમુનિ બળખા ઘૂંકને ઘી માની શાંતચિત્તે વાપરતાં વાપરતાં વિચારે છે, “હું કેવો પ્રમાદી અભાગીયો છું કે પર્વના દિવસોમાં પણ તપ નથી જ કરી શકતો, જે તપસ્વી છે તેની સેવા વૈયાવચ્ચ કરવી જોઈએ તેના બદલે એમના ચિત્તમાં ક્રોધ જગાડનાર બન્યો. સાધુ બની મેં કેવી કેટલી ભૂલો કરી છે !”
આમ દુશંકારહિતપણે આહાર વાપરતાં અને આત્મનિંદા કરતાં કરતાં શુકલ ધ્યાનમાં ચઢી કુરગડુમુનિ ત્યાં જ કેવલજ્ઞાન પામ્યા. દેવોએ તેનો મહિમા કર્યો. તે જોઈને પેલા ચારે તપસ્વીઓ વિચારવા લાગ્યા, ખરેખર આ મુનિ જ ભાવ તપસ્વી છે, આપણે તો ઉપવાસ કરીને પણ દ્રવ્યતપસ્વી છીએ. આપણે તેમની વિરાધના કરી, એમ વિચારતાં કુરગડુ કેવલીને ખમાવે છે. મન-વચન-કાયાની શુદ્ધિથી ખમાવતાં તે ચારેને પણ સમકાળે કેવલજ્ઞાન પ્રગટ થયું. અનુક્રમે પાંચે કેવળી મોક્ષે ગયા. બાળકોઃ ૧. અનુમોદના તે ધર્મ છે. તિરસ્કાર તે અધર્મ છે. કોઈનો પણ તિરસ્કાર, નફરત કે નિંદા ન કરતા. ૨. જે ધર્મ (તપ-અભ્યાસ આરાધના) આપણે ન કરી શકતા હોઈએ અને બીજા કરતા હોય તેમની
સેવા કરવી, અનુમોદના કરવી. ૩. ક્ષમા ધર્મ મહાન ધર્મ છે. દરેક જીવને ક્ષમા આપો.
დროდადროდ დიდიიიდი შთაბუდაოჯოხოდორეთითოეუღლდოდ დიდდდლობთ თითოოოოოოოოოოოოოდეთ თით