________________
६१
क्षणा करी उच्छाह, मयणरेहा पय वंदे भाय ॥४०॥ पछे नमें मुनिने कर जोडि, जेणे टाली भव भमवा खोडि । सुर अविनय बहु देष, विद्याधर पुछे सविशेष ||४१ || अमरनरिंद्र परूपे न्याय, अनुजे चालें तेह अन्याय तो दूषण दीजे 'केहनें, कांइ नम्यो पहिलं एहनें ||४२ || चारकषाय पणिदिअ चोर, मनमद निग्गह कीधो घोर । रतनुत्रय संयम धुर धार, ते मुनि प्रथम नमत आचार ॥४३॥
।
( गाथा: - )
अमरेहिं नरवरेहिं परूविया हुंति रायनीइयो । लुप्पंति जभ्य वं च्चिय, को दोसो तथ्थ इयराणं ॥ १ ॥ कौहाई दोस रहिअं, पंचिंदिअ मुंडणं पणटमयं । वरेनासेण, तब संजमे संजुअं धीरं ॥२॥ मुत्तूण समणमेअं, दंसण मित्ते नासिभ तमोहं । पणउसि कीस पढमं, इमा इंतं अवि वुच्छामि ॥ ३ ॥ नेचरपति तुम्ह साचो कलो, ते भावारथ में पुण ह्यो । एह छे कारण ते संभलो, पछे विचार हिये अटकलो ॥ ४४ ॥ सुदंसणपुर मणिरथराय, भाइ जुगबाहु जुवराय । मधुमासें वनमा बस्यो, वैर पाछलो तमु उल्हस्यो ॥ ४५ ॥ भाइ वडे इण्यो हुं जिस्ये, प्राण कंठ गत हुआ तिस्ये । मयणरेहा संभाव्यो धर्म, जिणथी लहिये शिवे राति शर्म ॥ ४६ ॥ ( चैर भावथी मन वालियो, सुद्ध भावे में समकित लियो । काल करी पंचम सुरलोइ, सामानिक सुर हूओ जोइ ||४७|| पूरो दस सागर मझ आउ, धर्म तणो इण कह्यो उपाउ ।