________________
૨૭ર
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકો-૬ નથી, ને કરમ અવળાં છે? હું શું કરું?' રાજા કે, “ત્યારે મારાજ! તમારે બોલ ગ્યો ને મારે ખેલ ગ્યો.” માદેવજી કે કે, “જા, ફરી લોભ કરતો નહીં, ને જે પડે તે લઈ આવ.' પછી રાજા કેરીઓ લઈ માદેવજી પાસે આવ્યા, ને રજા માગી કે, હું મારા મુલકમાં જાઉં ?” માદેવજી કે કે, “તું જાય તે તારી ખુશી, ને ન જાય તો તારી ખુશી; અમે એમ નહીં કહીએ કે, તું જા !” પછી રાજા જોડે સામાન માંડી ચાલી નીકળ્યો.
પિતાને ઘેર આવી પિલી કેરીઓમાંથી છ કેરીઓ પોતાની છ માનીતી રાણીઓને આપી, ને એક કેરી પિતાના સારા નોકરોને વાસ્તે સભામાં વહેંચવા રહેવા દીધી. અણમાનીતી રાણીને એની ખબર પડી. તે કે કે, “જાએ દાસીઓ ! આપણા રાજા ઘણે વરસે આવ્યા છે, તે કાંઈ નવાઈની વસ' લાવ્યા હશે, તો તમને આપશે.” દાસી કે, “રાજા લાવ્યા તે હશે, પણ અમને ને આપે, તો અમે શું કરીએ ?રાણી કે', “તમે તમારે કાંઈ બોલશે નહિ. અંજવાળી લઈ વાળતાં વાળતાં રાયગણ જજે, ને કાંઈ નવી જણસ ત્યાં પડી હોય તે લાવજે; પણ રાજાને નિશાની કરતાં આવજો.”
રાયઆંગણમાં એક થાણું કરેલું હતું. તેમાં પેલી કેરીનાં ગેટલા છેતરાં નાખ્યાં હતાં, તેમાંથી દાસીએ એક ગેટલો લઈ કાપડાની ફડકમાં ઘાલી દીધો, ને રાજા બેઠા બેઠા હકો પીતા હતા. તે ઠેકાણેથી નીકળીને દાસી ગોટલે બતાવીને નાઠી. રાજા બોલ્યા કે, “એલા કોઈ નોકરચાકર છે કે ?' એટલે ચાકરે દોડી આવ્યા, પણ એટલામાં તે દાસી નાસી ગઈ ને હાથમાં આવી નહીં. દાસીઓએ આવીને ગોટલો રાણીને આપ્યો. કે કે, “આ ચીજ અમે નવાઈની દીઠી, તેથી લાવ્યા છીએ. બીજી નથી, માટે આ વસ આપણે સેનાની છે.”
૧. વસ્તુ, ૨. સાવરણુ, ૩. કચરો નાખવાની જગ્યા.
