________________
૧૩૧
ણુ ન રહેયો કાઇ અપથ ।। ૧૦ ।। ઉત્સવ જુએ નર નારિ બારી ચઢી ચાબારી, વ્યાકુળ થઈ વાદેિત્ર શબ્દ સુણી સવી નારી; તૂર દુગ્ધ જામાતા કલિ ક જ્જળ સિંદુર, ષટ` હેાએ વલ્લભ સ્ત્રીને સહજ સનુ ૨૫ ૧૧ ॥ ગાજા વાજા સુણીને અર્ધ તિલક કરી એક, અજિન દૃગ ઇકેજોવા ચાલી છેક; એક નેઉ ૨ પહેરે એકજ ચરણ પખાળે, અરધી કંચુકી પ હેરી જોવા કઇક ચાલે ! ૧૨ ॥ ધસમસતી ફાઇક કજ્જળ ગલ્લે ધાલે, કસ્તુરી લોચન વતી આવી ચા લે; બાવના ચંદન રસ પાય લગાડે બાલા, અળતા -હૃદયસ્થળે લાહી કરે ચકચાળા ! ૧૩ ૫ ટિ મેખ ળ કઠે ધાતી ઉતાવળી ઢાડે, એક હાર એકાવળી શે ણી તટે નિજ જોડે; ભુજ વિશ્ચ નેઊર કંકણ ધાલે ૫ ચે, પહેરણુ ઓઢણુના વસ્ત્ર વિપર્યય થાયે ! ૧૪ । ઢળતા ધીના ઝાડુઆ મુકે તે પાંડુ આગે, લાડુઆ સમ નારીને જોવાના રસ જાગ; બાળ રાતાં મુકે મ રમે પરના બાળ, ઊગતાં નિજબાળક ભ્રાંતિ લીએ સુ કમાળ ।। ૧૫ ।। પરિધાન શિથિલ હુએ ગાઢ બંધનું
•
૧ વાછત્ર, દુધ, જમાઇ, કળહ, કાજળ અને સિંદુર એ માન સ્ત્રીઓને વીરોષ પક્ષવ હોય છે.
