________________
: ૧૪૬ :
હવે એકવાર રાજા અશ્વ ખેલવવા નગર ખહાર ગયાં. પાછા ફરતાં કાસ‘ખવનમાં અનેક જનસમુદાય સમક્ષ ધમ કથા કરતાં ધમસિંહ નામના સાધુને જોયા. તે મહાત્મા અત્ય ́ત દયાળુ અને પાપકારી હતા. છતાં કાપાયમાન થયેલા રાજા તેમની સમક્ષ જેમ તેમ ખકા લાગ્યા : અરે! આ સાધુના વેશમાં કાઈ પાખડી આવેલેા છે! અને કાઈ ઈન્દ્ર જાળ જેવી રચના કરી લેાકાને ખાટી ચતુરાઈ ખતાવી છેતરનારા છે! અહા ! આની ઠગ-વિદ્યાતા જુએ ! એણે કેવી માટી યુક્તિબંધ જાળ પાથરી છે ? એનુ` માયાવીપણું પશુ કેવું જખરૂ છે? આનાથી લેાકેા છેતરાઈ ગયા છે, લેાકેા પણ મૂરખા, અક્કલ વગરના ભેાળા છે. અરે! આ કાણુ સ્વચ્છંદ પણે વાર્તાલાપ કરે છે. હવે ક્રોધથી અણુ લેાચનવાળા, લજ્જા-મર્યાદાનું. ઉલ્લઘન કરી, પ્રધાન પરિજનાએ વાર્યાં, છતાં તે નરવાહન રાજા ચવડે સાધુને હણવા લાગ્યા. રાજપુત્ર અમાઘરથે આ દૃશ્ય જોયુ તેણે કમકમાટી અનુભવી, પણ શું થાય! રાજા કાર્યનુ' સાંભળતા નથી.
હવે આ બાજી રાણીએ તે વાત જાણી પ્રધાનપુરુષાને રાજાને વારવા માટે માકલ્યા. તેમણે પણ વિનબ્યા. ત્યારે રાજાએ કહ્યુઃ જો તે ધર્માંધની પ્રરૂપણા કરવાનુ` અધ કરે, તા જ છેાડુ, સાધુએ પણ તે સ્વીકાર્યું". પછી રાજાના ખ'ધનમાંથી મુક્ત થયેલા તે મહાત્માએ અપ્રીતિકર સ્થાન જાણીને અન્યત્ર વિહાર કરી,
કમકમાટી ભર્યો અને સનસનાટી ભર્યો આ સમાચાર
