________________
છેવટે આઇન્સ્ટાઇને કહ્યું : હવે આરામ કરીએ. જજમાન કહે : ચાલો,
:
સાહેબ ! આપને આપના ઘરે મૂકવા આવું. ત્યારે આઇન્સ્ટાઇનને ખ્યાલ આવ્યો કે તેઓ બીજાના ઘરે હતા....
વિજ્ઞાનના પ્રયોગોમાં રત આ શ્રેષ્ઠ વૈજ્ઞાનિક ઘરને ભૂલી ગયેલા..... સામાન્ય વાતો વીસરાઇ જ જવાય. સાધક આવું ન કરી શકે ?
સાધકની જાગૃતિ પરભાવથી એને દૂર રાખે જ.
આ લયમાં પ્રસ્તુત કડી જોવી ગમશે :
આપ આપમેં સ્થિત હુએ,
તરુથે અગ્નિ ઉદ્યોત;
સેવત આપ હિ આપકું,
હું પરમાતમ હોત....
કેટલી મજાની સાધના કડીનું પહેલું ચરણ આપે છે ! : ‘આપ આપ મેં સ્થિત હુએ...’ બીજું કંઇ જ કરવાનું નથી સાધકે. પોતાની અંદર ઠરવાનું છે એણે. કહો કે હોવાનું...
કેવી આ વિડંબના કે આપણે આપણે જ નથી અને બીજું બધું છીએ. નાટકમાં જેણે કોઇનો રોલ ભજવવાનો હોય તે વ્યક્તિ થોડો સમય તો તે વ્યક્તિના વેષમાં રહે; પણ પછી....?
આપણા માટે યક્ષપ્રશ્ન આ થશે : આપણે આપણે કેટલો સમય ?
સમાધિ શતક
/૧૨
