________________
ખરેખર મને કાંઈ સૂઝ પડતી નથી. શું કરું હું ? કઈ દિશામાં હું જાઉં ? રેતના અફાટ સાગરમાં પાણી માટે ઝાવાં મારતા હરણ જેવી મારી દશા છે. સૂર્યના કિરણો અમુક કોણથી રેત પર પડે, પાણીનો આભાસ સરજાય અને મૃગલું એ ભણી દોડે તેમ આભાસી સુખોની પાછળ, અગણિત જન્મોથી, હું દોડ્યા કરું છું. પ્રભુ ! ક્યારેક તારી પાસે આવું છું ત્યારે મને આ આભાસી રમત સમજાય છે, પણ......... પણ શું કરું ? પ્રભુ ! હું પેલી દુનિયામાં જાઉં છું ને દોડનું પેલું ચક્કર પાછું શરૂ થઈ જાય છે.
ક્યારેક સ્પષ્ટ રીતે લાગે છે કે પર-રૂપમાં હું ડૂબું છું. એ વાત મને ગમતી હોતી નથી. આન્તર મન કહે છે કે આમ ન થઈ શકે, પણ અનાદિનું અભ્યસ્ત મન પરરૂપને જોવામાં તલ્લીન બની જાય છે. પછી મારા વિભાવ- ગમનની વાતો હું કો'કની આગળ કહેતો હોઉં છું, બીજાની વિભાવ- પરવશતાની વાતો વિસ્તારીને કો’કની પાસે કહેતો હોઉં છું, કો'કને એ બાબતમાં આગળ વધવામાં હું નિમિત્તરૂપ બનતો હોઉં છું. ડંખે છે આ બધું ક્યારેક.
અને છતાં, ડંખ એટલો તીવ્ર નથી બનતો કે એ બધું છૂટી જાય. તારી નિગ્રહ કૃપાને અત્યારે ઝંખું છું, મારા નાથ !
હું વિભાવ સંબંધી કંઈક બોલતો હોઉં અને મને જીભનો લકવા કેમ ન થઈ જાય ? તારી આ કૃપાને હું ઝંખું છું..
યા તો અનુગ્રહકૃપા વરસાવી તા૨ી દુનિયામાં - આનંદ અને વીતરાગતાની – મને લઈ જા... નહિતર, થપ્પડ મારી વિભાવના માર્ગેથી
મને પાછો વાળ !
સમાધિ શતક
૧૨૯
