________________
શ્વાસને આ પાર જિંદગી. પેલે પાર મૃત્યુ. કેટલી નાનકડી ભેદ રેખા ! શ્વાસ બંધ થાય અને શરીર અને આત્માનો સંબંધ છુટ્ટો !
ખરેખર કરવું શું જોઈએ ?
‘શિર પર પંચ બસે પરમેશ્વર, ઘટમેં સૂચ્છમ બારી; આપ અભ્યાસ લખે કોઈ વિરલા, નીરખે ધૂકી તારી...' આત્માનો ૫રમાત્મા સાથેનો સંબંધ ઘટિત થવો જોઈએ.
પરમચેતના આપણી ઉપર, આસપાસ, સર્વત્ર છે. એ પરમચેતનાને આપણી ભીતર લઈ જવા માટેની એક સરસ વ્યવસ્થા છે, તે છે સહસ્રાર. બ્રહ્મરન્દ્રની નીચે છે સહસ્રાર. સદ્ગુરુ બ્રહ્મરન્ધ્રને ખોલે (વાસક્ષેપ દ્વારા) અને સહસ્રાર વિકસિત થાય.
સહસ્રાર હજાર પાંખડીવાળું કમળ છે, મસ્તિષ્કમાં આવેલું, જન્મોથી બીડાયેલું છે. તે ખૂલે ત્યારે પરમચેતનાનો અનુભવ થાય છે. ‘નીરખે ધૂકી તારી.’ ધ્રુવના તારાને જોઈ શકાય એ રીતે પરમચેતનાને અનુભવી શકાય.
પૂ. આનંદઘનજી મહારાજના આ પ્યારા શબ્દો... તેમણે જ એક પદમાં કહ્યું છે તેમ આ શબ્દશક્તિપાત શિષ્યના હૃદયમાં રહેલી અપરાધવૃત્તિને ખેરવી દે છે. ‘ગુરુ મોહે મારે શબ્દ કી લાઠી, ચેલે કી મતિ અપરાધિની નાઠી '
પૂ. આનંદઘનજી મહારાજ સાથેની આ ભીતરી યાત્રા મહોપાધ્યાય શ્રી યશોવિજયજી મહારાજને પણ સાધનાની શિખરાનુભૂતિ પર મૂકે છે.
એ શિખરાનુભૂતિની ક્ષણોને માણ્યા પછી આ ‘સમાધિશતક’ ગ્રન્થની રચના થઈ હોય એવું માની શકાય.
ચાલો, મહોપાધ્યાયજીની આંગળી પકડીને એક મઝાની યાત્રાએ...
X
