________________
૧૧૬
થઈ જાય છે અને ખરાબ વસ્તુ સારી થઈ જાય છે. પર્યાયે ફર્યા કરે છે. મેક્ષ અવસ્થામાં જ ફેરફાર થત નથી. સાદિ અનંતસ્થિતિ મેક્ષમાં જ છે. .
એમ વિચારી તેઓ પ્રત્યેકબુદ્ધ વૈરાગી થયા. શાસનદેવીએ તેમને સાધુ વેશ આપે. તેઓ વિહાર કરતા ક્ષીતિપ્રતિષ્ઠિત નગરની બહાર ચાર દ્વારના દેવકુળમાં ઉતર્યા. બીજા ત્રણ દ્વારેથી અનુક્રમે દ્વિમુખ, નમિ. નગતિ પ્રત્યેક બુદ્ધી પ્રવેશ્યા. તે ચારેને આદર સત્કાર ચાર મુખવાળા યક્ષે કર્યો. કરકંડુ મુનિએ પિતાના અંગની ખરજ મટાડવા કાન ઉપર રાખેલી શલાકા કાઢી.
તે જોઈ દ્વિમુખે કહ્યું કે, દેશ, નગર, રાજય, અંતાપુર આ બધાને ત્યાગ કર્યો. હવે સંચય કેમ કરે છે ! કરકંડ મુનિ તેને પ્રત્યુત્તર આપવા જતા હતા તેટલામાં નમિરાજાએ કહ્યું કે, બધાં રાજ્ય કાર્ય છોડ્યાં હવે આ શું શિક્ષા કાર્ય આદર્યું !
તેને ઉત્તર દ્વિમુખ આપવા જતા નગાતિરાજર્ષિ બેલ્યા કે, જ્યારે તમે રાજ્યને ત્યાગ કરી મુક્તિ પામવા ઉત્સાહ કરે છે ત્યારે કેઈને કંઈ પણ કહેવાનું તમને ઘટતું નથી. તે વખતે કરકડુ બેલ્યા કે સાધુઓનું હિત કહેવાય, દેષ કહેવાય નહિ. ખરજ મટાડવા કાન પર રાખેલી શલાકા પણ સાધુને અયુક્ત છે પણ એ પીડા આમ સહન ન થઈ શકવાથી મેં શાલકા રાખી છે. ચારે મુનિઓ પરસ્પર સંબુદ્ધ થઈ સત્યવાદી સંયમ આરાધક થઈ કેવળજ્ઞાન પામ્યા અને ચારે સાથે મોક્ષે ગયા.
