________________
૧૦૪
अधुवे असासयम्मी, संसारम्मि दुक्खपउराए । कि नाम होज तं कम्मर्थ, जेणाहं दुग्गइं न गच्छेजा ॥१॥
હું મનુષ્યજના ! આ સ'સારમાં એવું તે કયું ક્રિયાનુછાન છે કે જે કર્મ વડે કરીને હું દુર્ગતિ ન પામું આ સઁસાર અસ્થિર ત્થા અનિત્ય, દુઃખથી ભરેલે, જન્મ જરા મરણાદિ દુઃખાથી અને દુર્ગતિથી ખચાય એવું કયુ કમ છે? विजहित्त पुञ्चसंजोगं, न सिणेहं कहिचि कुब्वेज्जा । असिणेह सिणेहकरेहिं, दोसपओसेहि मुच्चए भिक्खू |२|
સાધુ તે પૂર્વના સ`જોગાને તજીને કાંઈ પણ પરિગ્રહને વિષે સ્નેહને કરે નહિ. સ્નેહ કરનારાઓમાં પણ સ્નેહ રહિત એવા સાધુ દોષ પ્રદોશથી મુકાય છે. तो नाणदंसणसमग्गो, हियनिस्साए सव्वजीवाणं । तेसिं विमोक्खणट्टाए, भासई मुणिवरो विगयमोहो || ३ ||
ત્યાર પછી કેવળજ્ઞાન-દનવડે ત્યા મેાહનીય ક્ષીણુ થયુ છે એવા કિપલ નામના મુનિવર સર્વ જીવાના હિતને માટે તે ચારેાના વિશેષે કરીને મેક્ષ માટે કહે છે. सव्वं गंथं कलहं च, विप्पजहे तहाविद्दं भिक्खू । सव्वेसु कामजाए, पासमाणो न लिप्यई ताई || ४ ||
સાધુ ક "ધના સર્વ પ્રકારના પરિગ્રહના સ્થા કલહના ત્યાગ કરે ( બાહ્ય-અભ્યતર પરિગ્રહ ત્થા ક્રોધાદિ ચાર કષાયના ત્યાગ કરે, વળી તે સાધુ સવ ઈન્દ્રિયના વિષયમાં વિષયવિપાકને વિચારતા આસક્ત થતા નથી. સર્વ જીવાને અભયદાન દેનાર થાય છે.
