________________
२२७
अर्थः- माटे सर्ववचनगत समूहनुं जे मूल एवं ए जिनशासन कहाँ छे, ए जिनशासनथकीज प्रगट्या एहवा जे नयनयना मत तेवा मते करीनेज दुष्ट प्राणी तेज जिनआगमनुं खंडन करे छे, ते पापिष्ट आत्माओनो आत्मा पापरूप मेले करी ढंकाणो छे, एवा दुष्टोनुं जे कांइ किंचितमात्र डहापणपर्णु छे, ते जेम कोइ मूर्ख जे वृक्षनी डाले बेठो थको तेज डाल कापवाने उजमाल थाय तेथी कडवा विपाक पामे, तेम ते कुविचारवालाने आगल कडवां फल प्रगटे छे ॥ १३ ॥ त्यक्त्वोन्मादं विभज्य वादरचनामाकर्ण्य कर्णामृतं । सिद्धांतार्थरहस्यवित्क लभतामन्यत्र शास्त्रे रतिं ॥ यस्यां सर्वनया वसंति न पुनर्व्यस्तेषु तेष्वेव या ।
मालायां मणयो लुठंति न पुनर्व्यस्तेषु तेष्वेव सा । १४ ।
अर्थः- विवेचना लक्षण जे नयनोवाद तेनो उन्माद तजीने, मोमां झगडो तजीने, वली काने अमृतरूप वाणी सांभलीने, सिद्धांतना अर्थरहस्यनो जे जाण पुरुष ते बीजां शास्त्रने विषे रति केम पामे ? अर्थात् नज पामे, जे जैनवाणीने विषे सघला नय प्रवेश करे छे, पण ते जुदा जुदा मतवालाना मतमां सर्वनय नथी. तेथी जैन वाणी कांइ तेमां रहेती नथी. शा माटे जे ते सर्वे व्यग्र चित्तवाला छे माटे जैनमां सर्वे नय छे. जेम मालाने विषे सर्व मणका रमे छे, पण छूटा मणका पड्या होय तेने माला न कहिये, अने एक मणके सर्वे मणका समाणा एम पण न कहीए, माटे ते माला सरखो जैनमत छे ॥ १४ ॥ अन्योऽन्यप्रतिपक्षभाववितथान् स्वस्वार्थसत्यान्नयानपेक्षाविषयग्रहैर्विभजते माध्यस्थमास्थाय यः ॥
