________________
100000000000000000000000000000000000000000000000000+
तावत्तत्र निवार्थं प्राविशत् आर्यश्रीमहागिरिः, श्रीसुहस्तीतमन्युत्थायाऽवंदत, ततः सहसा निकामगृहीत्वैव न्यवर्त्तत श्रीमहागिरिगुरुः ॥ १५ ॥ तथा दृष्ट्वा श्रीसुहस्तिगुरुं श्रेष्ट्युवाच, युष्माकमपि कोऽप्यस्ति किं गुरुः, सूरिः-श्रेष्टिन्नस्माकमेते गुरवः त्यागाईनक्तादिनिदामाददते सदा; अत्र तद्गुणवर्णनं ॥ २० ॥ तच्छुत्वा जात. श्रधः स श्राछ खजनानूचे, ईदृशं मुनि यदा पश्यत तदा नक्तादिकं त्यज्यमानं द. शयित्वा तस्मै देयं, यथा महाफलं स्यात् ॥११ ॥ ततो हितीयेऽदि तेस्तथादीयमाने उपयोगेन तमाहारमशुद्धं विज्ञायाऽनादाय च वसतो गत्वा श्रीमुहस्तिनमुपानब्धवान् ॥ २२ ॥
एटनामां त्यां श्रीआर्यमहागिरि महाराज निदा माटे पधार्या; त्यारे श्रीमुहस्ती महाराज उना थइने । तेमने वांदवा साम्या, त्यारे श्रीमहागिरि महाराज निझा लीधाविनाज त्यांची तुरत पाग वळ्या ॥ १५॥ ते जोड्ने शे श्रीमुहस्ति महाराजने कहेवा लान्या के, आपना पण शें कोइ गुरु ले? त्यारे आचार्य महाराजे कडुं| के, हे शेठ! अमारा ते गुरु छे; तथा ते हमेशा त्याग लायक जोजन आदिकनी निता से डे, एम कही नहीं तेमना गुणोनुं तेमाणे वर्णन कर्यु ॥ २०॥ ते सांजळीने थयेन ने श्रधा जेने एवो ते श्रावक स्वजनोने कहेवा माग्यो के, आवा मुनिने ज्यारे तमो जुत्रओ, त्यारे तजवान जोजन आदिक देखामीने तेने देवं, के जेथी मोटुं फल थाय ॥१॥ पठी बीजे दिवसे तेत्रो तेवी रीते ज्यारे प्राहार देवा नाग्या, त्यारे उपयोगयी ते श्राहारने प्रशद्ध जाणीने, ग्रहण की विना नपाश्रये जइने महागिरिजी मुहस्तीजीने उबको देवा माग्या के ॥१२॥
* नांखी देवालायक अरस नीरस जोजन.
श्री उपदेशरत्नाकर
