________________
।। ८६ ।।
ततः समभूतयोः केशाकेशि युद्धं, ततो विसंस्युनपादादिन्यासतः सकलमपि प्रायो घृतं भूमौ निपतितं ततः किंचित् शोषमुपगतं, अवशेषं चावलीढं श्वनिः ॥ १२२ ॥ मंत्रीघृतमपि शेषीभूतमपहृतं पश्यतोदरैः, सार्थिका अपि स्वं स्वं घृतं व क्रीय स्वग्रामगमनं प्रपन्नाः ॥ १२३ ॥ ततः प्रभूतदिवसन्नागातिक्रमेणापसृते युछे स्वास्थ्ये च लब्धे यत्किंचित् प्रथमतो विक्रीतं घृतं तषव्यमादाय तयोः स्वग्रामं गतोः ॥ १२४ ॥ अत्रांतरानेऽस्तंगते सहस्रजानौ, सर्वतः प्रसरम निगृह्णति - मोविताने परास्कंदिनः समागत्य वासांसि प्रव्यं बलीवर्दो चाऽपहृतवंतः ॥ १२५ ॥
पीते बच्चे एक बीजाना केशो खेचवा पर्यंत समाइ चाली; अने तेथी आमावळा पगो पमवाथी प्रायें करें। गामीमा रहेनुं सब घी पृथ्वीपर ढोलाइ गयुं, अने तेथी योर्मुक तो जमीनमां सोसाइ बाकी रह्यं ते कुतरा चाटी गया ॥ १२२ ॥ गामीमां जे कंथी बाकी रही गयुं हतुं ते हाय चालाकीवाला चोरोए चोरी सीधुं; सयवारावाळाओ पण पोतपोतानुं घी वेचीने पोताने गाम चाया गया ।। १२३ ।। पत्री दिवसनो घणो खरो जाग व्यतीत थया बाद तेओनी समाइ बंध पमी, तथा ज्यारे तेत्रो का पड्या त्यारे पेहेलेथी जे कइ घी वेचायुं हतुं, तेनुं द्रव्य लेइने, तेप्रो बन्ने पोताने गाम जवा लाग्या ॥ १२४ ॥ एटलामां बच्चे सूर्य अस्त यवायी चारेकारथी अंधकारनो समूह विस्तार पाम्यो; अने तेथी चोरोए आवीने तेयोना कपमां, द्रव्य तथा दो पण लुंटी बीधा ॥ १२५ ॥
श्री. उपदेशरत्नाकर.
