________________
॥ वासुदेवोवि जिणसगासं वंदगोपरित्तो, सो अंतरा कालसुणयरूवं मययंविनव्वश्+। उनिगंधं ॥ एव ॥ तस्स गंधेण सम्बो लोगो परानग्गो, वासुदेवेण दिघो नणियं वणेण, अहो इमस्स कालसुणयस्स पंगुरा दंता मरगयत्नायणनिहित्तमुत्तावलिव्व रेहंति ॥ ५५ ॥ देवो चिंतेश्, सच्चं गुणग्गाही, ततो वासुदेवस्स आसरयणं गहाय पहावितो, सो बंदुरापालपण नातो, तेणं कूवियं, जाहा आसोहीर ॥ ६ ॥ ततो कुमारा रायाणो य निग्गया, ते देवेण हयविहयाकानण तामिया, वासुदेवो निग्गओ नण, कीस मम आसरयणं हरसि ॥ ए॥
००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००००
वासुदेव पण जिनेश्वर मनुने वांदवा माटे जतो हतो; वच्चे ते देवताए मरेखा तया दुर्गंधवाळा काळा कुतरार्नु रूप विकुव्र्यु ॥४॥ तेनी गंधयी सघळा बोको दूर जाग्या; परंतु वासुदेवे ते कुतराने जोइन तेनुं वर्णन कर्यु के, अहो आ काळा कुतराना सफेद दांतो जाणे मरकतमणिना नाजनमा राखेत्री मोतीओनी माळा होय नहीं, तेवा शोने ॥ ५॥ त्यारे देवे विचार्यु के, खरेखर वासुदेव गुणग्राही ; पछी ते देव वासुदेवनो अश्वरत्न (उत्तम घोमो) प्रहण करीने जाग्यो; तेनी अश्वपाळने खबर पमवायी तेणे पोकार कयों के, घोमो हरी जाय
॥५६॥ ते सांजळी राजाओ अने कुमारो तेनी पाछळ जवाने निकल्या; तेमने पण ते देवे हताहत करीने माया; त्यारे वासुदेवे निकळीने तेने कयु के, मारो घोमो तं शामाटे हरी जाय ?॥७॥
श्री उपदेशरत्नाकर.
166666666666
१ मंदुरा-अश्वशाळा (घोमाहार, तबमो) तस्याः पाळको रक्षकस्तेन.
