________________
सार्थवाहो वेत्ति एव षष्टकृत्, ततोऽस्य श्रद्धा जाता, अपरदिवसे मन सार्थवाहे - नालापितः, गतदिनयोः किं नागतः, तुष्णीके तस्मिन् ज्ञातं नूनमेष षष्टजोजी ति ॥ ६२ ॥ ततस्तस्य बहु दत्तं तेन पुनर्छौं दिवसावजीर्णेन स्थितः, षष्टनोजीति arsisterदरवाननूत्, ततो निमंत्रयमाणस्याऽप्यऽन्यस्य पिंमं न गृह्णाति, लोको त्येष एकपिं इति ॥ ६३ ॥ सार्थवाहेनाऽनाणि अन्यस्य माग्रहीयवन्नगरं गम्यते तामेव दास्ये; प्राप्तो नगरं, सार्थवाहेन निजगृहे तस्य मत्रः कारितः, ततः स शिरो मुंमयित्वा काषायिकवस्त्राणि परिधत्ते ॥ ६४ ॥
त्या सार्यवाहे जाएयुं के, एणे बट्ट कर्यो हशे, तेथे तेने ( तेनापर ) श्राय वीजे दिवसे (निक्षा माटे ) ज्यारे ते जमवा लाग्यो, त्यारे सार्थवाहे तेने बोलावीने पूजयं के, गया वे दिवसमां तु केम न चान्यो; त्यारे ते मौन रहेवायी तेथे जाएयुं के, खरेखर आ ह करनारो वे ॥ ६२ ॥ तेयी तेने तेथे घं आयुं; वळी जीर्ण थवायी ते बे दिवस योजी गयो, अने त्यारथी आ बनुं पारणं करनारो बे, एम जणावायी लोको तेनो आदर सत्कार करवा लाग्या; पछी वीजा लोको तेने निमंत्रण करे, तोप ते बीजानो पिं ग्रहण करे नहीं; त्यारे लोको कहेवा लाग्या के, आ एक पिंकी छे ।। ६३ ।। पछी सायवोह तेने कछु के, हवे ज्यांसुधी आपणे नगरमा जइयें, त्यां सुधी तारे बीजानो पिंक लेवो नहीं; हुंज तने आप्या करीश; पछी ते नगरमा पहोंच्यो, त्यां सार्थवाहे पोताना घरमां तेने मत्र करावी आप्यो, अने त्यारथी ते मस्तक मुंगावीने जगव वस्त्र पहेखा लाग्यो ॥ ६४ ॥
श्र। उपदेशरत्नाकर.
