________________
जीयं काऊण पुण, तुरमणि दत्तस्स कालियज्जेणं । अवि य सरीरं चत्तं, न य भणियमहम्मसंजुत्तं ॥ २७६ ॥
અર્થ : ભાણેજને બોધ કરવો તે જીત-આચાર છે એમ જાણીને તુરમણી નામની નગરીમાં પોતાના ભાણેજ દત્ત નામના રાજા પાસે કાલિકાચાર્ય ગયા. તેમણે પોતાના શરીરનો ત્યાગ કર્યો એટલે દરકાર ન કરી, પરંતુ અધર્મયુક્ત અસત્ય વચન ન જ બોલ્યા. એટલે કે દત્ત રાજાએ પ્રાણાંત સુધીનો ભય બતાવ્યા છતાં યજ્ઞનું ફળ પૂછ્યું ત્યારે ગુરૂએ યજ્ઞનું ફળ નરક જ કહ્યું. તેથી દત્ત રાજા અતિ કોપ પામ્યો, પરંતુ તે ગુરૂને કાંઈ પણ કરી શક્યો નહીં, ઉલટો પોતે મરીને નરકે ગયો. (૨૭૬)
(૧૦૫) આગમને પુસ્તકારૂઢ કચનિો સમય. वल्लाहपुरम्मि नयरे, देवड्डीपमुहेण समणसंघेण । पुत्थे आगम लिहिओ, नवसय असीइ तदा वीरो ॥ २७७ ॥
અર્થ : વીરનિર્વાણથી નવસો ને એંશી વર્ષે વલ્લભીપુર નગરમાં દેવર્ધ્વિગણિ ક્ષમાશ્રમણ વિગેરે શ્રમણસંઘે આગમને પુસ્તકમાં લખાવ્યા. (૨૭૭)
(૧૦૦) દિગંબરની ઉત્પત્તિનો સમય रहवीरपुरनयरे, तह सिद्धिगयस्स वीरनाहस्स । छसयनवउत्तरीए, खमणा पाखंडिया जाया ॥ २७८ ॥
અર્થ : શ્રી વિરપ્રભુ સિદ્ધિમાં ગયા પછી છસો ને નવ વર્ષે રથવીરપુર નામના નગરમાં પાખંડી શ્રમણ (દિગંબર) થયા. (૨૭૮)
(૧૦૦) બીજીવાર આગમનું પુસ્તકારૂઢપણું दुब्भिक्खम्मि पणले, पुणरवि मेलित्तु समणसंघाओ । महुराए अणुओगो, पव्वत्तई खंदिलो सूरी ॥ २७९ ॥
- રત્નસંચય • ૧૩૫
