________________
(૧૦૭). પરરમણકે પ્રસંગમેં, રાત દિવસ રા; અજ્ઞાની જીવ જાણે નહિં, શીલ રત્ન સાચે. અબ તે ગુરૂ દેવ ધર્મ, ભાવ ભકિત કીજે; ઉદયરત્ન કહે તીન રત્ન, યત્ન કરી લીજે.
ચેત. ૪.
ચેત. ૫
ર૦ મન સ્થિર કરવા ઉપર સજઝાય. મન સ્થિર કરજે રે, સમકિત વાસીને; ચપળ મ કરશે રે, કુગુરૂ ઉપાસીને. સમજણ કરીને ચિત્તમાં રાખે, શંકા કંખા વારી, વિતિગિચ્છા ને પરની પ્રશંસા, પરદશન સંગ છારી.
દીપક સરિરે, જ્ઞાન અભ્યાસીને. (મનસ્થિર૦). ૧ ધનુષ તીર ગદા ચક્ર ધરે જે, વયરી મારણ કાજ; અરધાંગે જે રમણું રાખે, તેહને નહિ કાંઈ લાજ. દેવ ને કહિયેરે, નારી ઉપાસીને, પગે નવિ પડિયેરે, ક્રોધ નિવાસીને,
તસ પદ નમતરે, પામશે હાંસીને (મનસ્થિર૦) ૨ ધન કણ કંચન કામની રાતા, પાપ તણા ભંડાર; મારગ લેપી કાપીન પહેરે, કિમ લહેશે ભવપાર. પરિગ્રહ સંગીરે, રા ઘર માંડીને, વિષય પ્રસંગરે, લજજા છાંડીને,
ગુરૂ મત કરજે રે, લેગ વિલાસીને (મનસ્થિર૦) ૩ ગે મહીષી અજી અવી પય માખણ, ખરી કરભી શુની દુધ રોઝી અરક શુઅર ખુરસાણ, પય માખણ નહીં શુદ્ધ. દુરગતિ પડતાંરે, રાખે જે સાહીને,
