________________
( ૧૫૭) તેમ ન કહેવામાં આવે તો તેની ક્રિયા મરનારને લાગે. શ્રી ભગવતી સૂત્રમાં કહ્યું છે કે–અવિરતિપણાને લીધે એકેન્દ્રિય જીવોને પણ અઢાર પાપસ્થાનક લાગે છે. માટે તમામ વસ્તુ સિરાવીને પાછળ પણ પિતાના નિમિત્તે કર્મબંધનની જે જે ક્રિયાઓ કરવામાં આવે તેમ હોય તેની ના પાડવી.
જે જીવોનું ચિત્ત સંસારના પદાર્થોમાં આસક્તિવાળું છે અને પિતાના સ્વરૂપને જે જાણતા નથી, તેવા જીવને મૃત્યુ ભયમય છે, પરંતુ જે જે પોતાના સ્વરૂપમાં રમણતા કરનારા છે અને સાંસારિક પદાથોમાં વૈરાગ્યવાળા છે, તેવા ને તો મૃત્યુ એ એક હર્ષનું નિમિત્ત છે. તેઓ તે એમજ વિચારે છે જે આયુકર્મના નિમિત્તથીજ આ દેહનું ધારણ કરવાપણું છે અને તેની સ્થિતિ પૂર્ણ થયે તે કેમના પુદ્ગલે નાશ પામશે ત્યારે મારે બીજી ગતિમાં ઉત્પન્ન થવું પડશે. મારે આત્મા તે અનાદિ કાળથી મરણ પામ્યું નથી અને મરશે પણ નહી; પરંતુ પુણ્યશાળી આત્માને તો આ સાત ધાતુમય મહા અશુચિના કોથલા જેવા અને વિનશ્વર સ્વભાવવાળા દેહનો ત્યાગ કરો અને શુભ કર્મોના પ્રભાવથી–સમાધિના પ્રભાવથી બીજી ગતિમાં નવીન સુંદર શરીર ધારણ કરવું જેને મરણ કહેવાય છે તેમાં શોક શાને ? તેમાં તો આનંદ જ માનવાને છે.
જેમ કેઈ માણસને એક સડી ગયેલી ઝુંપડીને છોડી દઈ બીજા નવીન મહેલમાં જઈને વસવું હોય તો તે માણસને શેક નહી થતાં આનંદના ઉભરા હોય છે, તેવી જ રીતે આ આત્માને આ ખંડેર જેવા સડી ગયેલ દેહરૂપ ઝુંપડીને ત્યાગ કરી નવા દેહરૂપ મહેલને પ્રાપ્ત કરે એ મહા ઉત્સવનો અવસર છે. તેમાં કોઈ પ્રકારની હાનિ તો છે જ નહી. કારણ કે જે આવા પ્રકારની ઉત્તમ સમાધિથી મરણ થાય તે તે હે ચેતન! ઉતમ ગતિને આપ
